What's Next

Met een lekker kleurtje en blond haar na een aantal heerlijke dagen in zonnig Fiji stapte ik het vliegtuig uit in Melbourne. In de: regen! Ofcourse, elk land waar ik tot nu toe land aan voet gezet heb, verwelkomde me met regen. Ik zou het zelfs vreemd gaan vinden als het ergens een keertje niet regent. 
Of het nu regent of niet, soms heb ik hier off-days: moe/nergens zin in/geen zin om te socializen/mezelf soms afvragende waarom ik niet gewoon lekker bij vrienden en fam ben etc. Ik kan me op zulke dagen uit m'n bed slepen en iets gaan ondernemen. Of die dagen gewoon toelaten omdat ze er nu eenmaal zo af en toe zijn. Het slechte weer in mijn eerste dagen in Melbourne was dus prima om hier even ruimte voor te geven, bij te tanken en ik mij dus totaal niet schuldig hoefde te voelen om die dagen lekker in bed te blijven. 

28 maart, cycloon Debbie raakt de oostkust van Australië. Tuurlijk! Heb ik weer! Wat is dat toch met mijn reis en het weer? Werkelijk overal waar ik tot nu toe kom is er wel iets en vindt er een soort van natuurramp plaats. Het is hier overal op tv/radio en Facebook explodeert... hoe erg is het? Overstromingen en regenval als nasleep van de cycloon volgen door een groot deel van het land. En nu? Hoe lang duurt zoiets, kan ik nog wel de oostkust op? 
Ondertussen is Carly aangekomen in Melbourne (Engelse die ik ken uit Nieuw Zeeland) en samen met 2 mannen die ik in het hostel heb leren kennen, besloten we maar 2 roadtrips te doen in de buurt van Melbourne om zo af te wachten wat het weer ging doen. We reden de Great Ocean Road, gingen naar Haps Gap en Wilsons Promontory.
Weer terug in Melbourne was het weer nog steeds niet je van het, en kampte delen van de oostkust nog met overstromingem. Maar ik verbleef in het appartement van mijn Ierse vrienden en wat was dat fijn! Vanaf dag 1 voelde ik me er thuis, raakte ik bevriend met de andere huisgenoten en leerde ik Melbourne steeds beter er beter kennen. Na een kleine week daar begon ik mij echter iets teveel op mijn gemak te voelen, het appartement, de meiden etc. Het voelde alsof ik daar gewoon woonde en dat voelde voor hen ook zo. Ze vonden het zo gezellig dat ze het wel zouden zien zitten als ik daar zou komen wonen. Super fijn natuurlijk dat het klikt en je nieuwe vrienden hebt, je even een vaste plek hebt waar je je ook nog eens thuis voelt, je weer een enigszins 'normaal' leven leidt ipv continue on the road te zijn. Maar dit kan niet, dit is niet 'het plan' ook al is er momenteel geen echt plan. Dus zodra het gevoel me bekroop dat ik hier wel eens te lang kon blijven plakken (op dat moment zat ik al 3 weken in Melbourne), maakte ik mijn plan B. 
Ik ga de Outback in en kijk daarna hoe de oostkust ervoor staat of ik daarna die kant op kan gaan of niet. Om wat tips te krijgen omtrent tours postte ik een berichtje op de veelgebruikte 'Backpackers in Australia Facebookpagina' waar ik een berichtje ontving van Jeroen. Nadat ik het opende zag ik dat het Jeroen Verhees was, mijn oude klasgenootje van de MAVO. 
Hij is met Pasen in Adelaide en rijdt daarna naar Alice Springs waar hij momenteel al weer zon 13maanden woont, en ik kan mee! Dit is een plan! En zo boekte ik zo snel mogelijk een vlucht naar Adelaide. Waarna ik een paar dagen later met Jeroen vertrok, de outback in!
Met de auto van Jeroen reden we langzaam maar zeker verder en verder het centrum van Australia in. We sliepen waar we na zonsondergang uit kwamen, in het pikkedonker zetten we het tentje op, kookten op een gaspitje met een hoofdlamp op en ja de toilet was hier écht de natuur. Geen stromend water, geen wc/douche, omkleden naast de auto etc. Ik heb vroeger veel gekampeerd met mijn ouders maar we hadden dan wel altijd de luxe van een caravan/tent, toiletgebouwen, stromend water, elektriciteit, kortom alle faciliteiten die een Aussie niet bij kamperen vindt horen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik zelf nooit op deze manier zou kamperen maar dankzij Jeroen heb ik het toch gedaan en ik vond het geweldig! We werden wakker op de meest prachtige plekken met zonsopkomst, plekken die ik anders nooit op deze manier zou zien. Ik genoot, totdat er dat gebeurde waar menig backpacker 'bang' voor is. De auto begaf het in the middle of nowhere! Daar stonden we dan, ik die bij het branden van een lampje in mijn auto Sergio al bel (vriend/eigenaar autogarage) en Jeroen, die hardleers steeds een beetje meer over auto's weet. Maar zoveel pech dat we hadden, zoveel geluk hadden we met Henry, die niet heel veel later voorbij kwam en ons te hulp schoot. Henry, een pensionaris uit Perth, nam een blik onder de motorkap en met de volgende woorden snapte zelfs ik dat wij een andere manier moesten gaan zoeken om in Alice Springs te komen. Want: this car's fucked buddy! Henry, mijn held, sleepte ons vervolgens naar een stadje waar Jeroen zijn auto aan de schroothoop kon 'verkopen'. Zette ons af bij het postkantoor waar we 6u later opgepikt zouden worden door een bus. 
Waarom Henry mijn held is? Hij kwam na een paar uur weer terug, zette zijn campingstoeltje erbij, gaf ons zijn kaartje zodat als we ooit in de buurt waren in zijn huis mochten slapen en maakte vervolgens 3 biertjes open. Daarom!
Eind goed al goed, ik zie het als een mooi avontuur die ik de dag nadat we eindelijk aangekomen waren in Alice Springs voortzette met een tour dwars door de outback. De komende nachten sliep ik als een echte Ozzie in een swag onder de sterrenhemel! (Mocht je niet weten wat het is, zie foto's) Moest ik uitkijken voor slangen/spinnen/duizendpoten die konden bijten, sprokkelden we ons eigen hout bij elkaar voor een kampvuur, zag ik elke dag de zonsopkomst en zonsondergang en bezocht ik gruwelijk oude, grote stenen. Op de helft van de trip sliepen we in Daly Waters Pub, het leek wel of ik rechtstreeks een westernfilm was binnengewandeld. Ruig uitziende mannen en vrouwen met cowboylaarzen, een zwaar accent en live countrymuziek, geweldig sfeertje! We drinken een paar biertjes met elkaar en spelen drankspelletjes met wat Australische militairen waar we aan beloven dat we over 4u buiten staan. 

25 april, 5.30u..In het donker marcheren er zon 10 mannen in uniform voor ons langs. 5 ervan met een zwaar hoofd aangezien we een paar uur daarvoor nog samen gedronken hebben. Het is Anzac day, een belangrijke dag in Australië, het is dodenherdenking. Ik weet dit omdat de mannen dit de avond van te voren me verteld hebben, ze vertelden me erover met tranen in hun ogen. Dat ze dit doen voor de gevallen soldaten van vroeger.. maar met name ook voor hun mannen/vrouwen die ze verloren hebben in de oorlogen waar zij recentelijk een bijdrage aan geleverd hebben.
Ze starten bij dageraad omdat de grootste veldslag in geschiedenis ook toen begon. Ze marcheren richting de vlag die half stok hangt en waar de herdenking plaatsvindt, een welkomswoord, onze vader wordt gebeden, The Last Post wordt afgespeeld en er wordt een krans gelegd door een van de mannen, gevolgd door een oude man in het 'publiek' die al strompelend naar de vlag loopt om daar te saluteren. Het moet een veteraan zijn geweest die zijn gevallen broeders herdenkt. Een speech volgt waarna het volkslied speelt en de vlag weer omhoog gehesen wordt. Daarna gaan ze de pub in voor hun ontbijt met rum&milk... de rest van de dag zijn er meerdere momenten van herdenking en drinken ze. Some drink to remember, some drink to forget....

Wij rijden echter na de dienst door richting Darwin waar we in elk dorpje die we passeren diensten zien, mensen zijn netjes gekleed, het politiekorps/luchtmacht/landmacht/marine etc iedereen is in uniform, heel het dorp komt te samen, behoorlijk indrukwekkend te zien hoe dat het hier leeft. Ze hebben overal gedenkplaatsen oftewel anzac memorials waar dit dan ook altijd op staat: Lest we forget!
In de avond worden wij echter geconfronteerd met honderden zatte militairen/mariniers etc die hun anzacday goed gevierd hebben. Darwin is hun basis want als Australia aangevallen wordt, zal het altijd van die kant komen. 
Ik dronk er die avond ook één, eentje om goed op te kunnen slapen na een paar hele lange dagen in de outback. 

Ja, ik hoor jullie al denken. Hier klopt iets niet helemaal.... Precies! 
Het waren er 4.....