Na regen komt zonneschijn

Een half jaar.. 6 maanden oftewel 26 weken of 182 dagen geleden ging ik in looppas, al zwaaiend, roepend, huilend de poortjes door van Schiphol. Ik ging een voor mij totaal onbekend avontuur aan, niet wetende of ik het zou kunnen, niet wetende hoe lang ik exact weg zou blijven, niet wetende hoe ik om zou gaan met alle dingen die onderweg op mijn pad zouden komen.

Als de dag van gisteren weet ik dan ook nog hoe eng ik het vond om daadwerkelijk de keuze te maken om dit te gaan doen. Maar toch deed ik het, iets meer dan een jaar geleden nam ik definitief ontslag. En zo onzeker dat ik was! Alleen reizen, hoe gaat het dan allemaal, wat komt er allemaal bij kijken, wat neem je mee etc etc. Over vanalles en nog wat dacht ik na en probeerde me zo goed als ik kon 'voor te bereiden'. Ik sprak met verschillende mensen die al eens een soortelijke reis gemaakt hadden en zij gaven me tips, verzekerden me dat het echt allemaal soepel en vanzelf zou gaan. Ik moest toen maar op hun woorden vertrouwen.

                             Maar het klopte allemaal..

Hoe gemakkelijk je contacten legt/hoe heerlijk het is/dat de tijd vliegt/dat het echt niet zo eng is als je denkt dat het is en ga zo maar door. 

De tijd vliegt echt! Ik ben nog steeds enorm blij en nu ook trots op mezelf dat ik een jaar geleden deze keuze maakte. Ik geniet nog elke dag van de hoeveelheid vrijheid die ik hier heb, ik zit beter in mijn vel dan dat ik de afgelopen jaren zat, het reizen verveelt me niet (maar vermoeid me wel soms), ik geniet van de mensen en gebeurtenissen die op mijn pad komen (zowel de positieve als negatieve), vind het nog steeds geweldig om nieuwe plekken te ontdekken/te zien en maak dan ook steeds weer nieuwe reisplannen. Ik geniet, ik leef, ik ben gelukkig..ook al slinkt die bankrekening sneller dan ooit te voren en is het enige debet op mijn afschrift dan ook een overboeking vanuit mijn eigen spaarrekening. Het mooie, ik geef er helemaal niets om! Deze ervaring is me op dit moment elke cent waard en zou er zelfs mijn sneakercollectie voor verkopen! (Nee pap, dit betekent niet dat je nu thuis mijn verhuisdozen al mag gaan legen ;-))

Na de vele regen en omweg die ik genomen heb in Australië, vloog ik vanuit Darwin terug naar Sydney. Aldaar zou ik een lang weekend blijven om Sarah, een Amerikaanse vriendin, weer te zien. Vroeg in de ochtend arriveerde ik in mijn hostel waar ik op het punt stond om even een dutje te doen, tot ik ineens weer klaarwakker was. In dezelfde kamer kwam Cassie, m'n Canadese vriendin, ook totaal onwetend ineens binnengewandeld. We hadden elkaar zon 4 maanden geleden voor het laatst gezien in Nieuw Zeeland dus wat was dat een toeval! De drie musketiers uit Nieuw Zeeland weer samen.Tijdens het reizen moet je zo vaak gedag zeggen maar toch kom je elkaar op de vreemdste plekken op de wereld weer tegen, toeval? In ieder geval, ik hoop op nog meer Hello's en Goodbye's met m'n reismaatjes. Na een lang weekend samen doorgebracht te hebben in een toen nog zonnig Sydney, zette ik, samen met de regen mijn reis voort richting Byron Bay om vanuit daar de Oostkust op te reizen, op naar het mooiere weer en in de tussentijd de regendagen maar te accepteren.

Tussendoor mocht ik nog van wat Brabantse gastvrijheid en gezelligheid genieten in Ipswich waar Lenie en Henk wonen. Een aantal dagen verbleef ik bij hen in huis waar ik mij weer even thuis voelde, los van de gezelligheid en dat ik weer lekker Nederlands kon kletsen, was ik in een huis vol Nederlandse/Brabantse/Valkenswirtse invloeden, een paar heerlijke dagen waarin Lenie en Henk me de omgeving en hun leven daar hebben laten zien.

Hoe noordelijker ik kom, hoe mooier het wordt, hoe beter het weer wordt en er minder donkere wolken zijn. Totdat er in Town of 1770 even een hele donkere wolk voorbij kwam en ik in de ambulance afgevoerd werd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis die zon 150km verder weg was. De antibiotica die ik 2 dagen daarvoor bij een huisarts had gekregen deed niet voldoende zijn werk waardoor ik steeds meer en meer pijn kreeg in mijn flank. Na veel wikken en wegen (omdat voor mij de pijn nog wel te hebben was) en advies van de desbetreffende huisarts besloot ik naar het ziekenhuis te gaan. De manager van het hostel vond mij echter in geen staat om zelf naar het ziekenhuis te gaan en besloot de ambulance te bellen waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben. (Terugkijkend was ik inderdaad niet in staat zelf te gaan)

Een rit van 150km aan kleine hobbelige weggetjes (die me deden denken aan de wegen in België) en stoned van de morfine volgde waarna ik in Bundaberg Hospital kwam en gediagnosticeerd werd met een nierinfectie. 2 dagen, 20 zakken antibiotica en morfine, vele beterschapswensen van over heel de wereld en 4 dozen medicatie in m'n backpack rijker mocht ik het ziekenhuis verlaten. Terug naar mijn hostel in Town of 1770! 

Zowel mijn familie/vrienden en de verpleging in het ziekenhuis begrepen niet waarom ik wederom 150km terugging naar een gehucht. Maar na goedkeuring van de dokter pakte ik een taxi naar de bushalte en stapte daar de bus op. 

Zodra ik de bus uitstapte in Town of 1770, stond daar iemand van het hostel klaar! Mijn spullen werden door haar in het busje gelegd en ik werd naar het hostel gebracht. Daar aangekomen werd me verteld dat de manager tegen het personeel verteld had dat ik terug kwam en dat ze goed voor me moesten zorgen. Het was werkelijk ontroerend hoe ik ontvangen werd door iedereen in het hostel... iedereen was zo blij om me weer te zien, het voelde letterlijk als 'thuis' komen. Iemand anders pakte mijn tassen en beddengoed en bracht me naar een privekamer, maakte mijn bed op en drukte me op het hart dat als ze ook maar iets voor me konden doen ik het moest laten weten. Zij waren er voor me, ik moest vooral rusten. Elke ochtend dat ik mijn kamer uitkwam vroeg iedereen hoe het was/ of ze iets konden doen/ boodschappen halen/ koken etc etc. 6 dagen ben ik in het hostel gebleven waar ik me elke dag een beetje beter voelde. Elke dag genoot ik meer van de grote familie die ik daar had! Tot het tijd was om weer door te gaan, die avond bleef iedereen op om me uit te zwaaien (ik had namelijk een nachtbus) knuffelden me gedag, vroegen me om nog wat langer te blijven, en zwaaiden me allemaal uit bij de bus. 

DAT was dus de reden dat ik 150km terug ging naar Town of 1770! Omdat ik wist dat ik daar niet alleen was! En dat was ik niet, niet toen ik in enorm veel pijn was en de ambulance onderweg was, niet in de ambulance, niet in het ziekenhuis, niet toen ik weer terugkwam... overal was iedereen zo geweldig zorgzaam dat ik mezelf geen moment alleen gevoeld heb. En dat is wel enorm fijn kan ik je vertellen als je aan de andere kant van de wereld in het ziekenhuis terecht komt, wat toch wel behoorlijk schrikken was.

Maar ik ben weer op de been en ga het beste maken van mijn laatste weken in Australië!