Rapa Nui!

Na een lange dag in verschillende bussen door de woestijn te hebben gereden en dus niets anders te hebben gezien dan zand, was daar ineens een stad vol licht aan de kust, Iquique. Met de taxi ging ik naar het adres dat Daniël me 2 dagen geleden gegeven had en kwam ik aan bij een flatgebouw. 10 etages omhoog en toen ik de lift uitstapte zag ik dat Daniël net iets in de gang zette. Nog steeds dezelfde Daniël ookal zag hij er iets anders uit na 1,5jaar, zo heb ook ik inmiddels een paar rimpels meer. Een klein beetje ongemakkelijk maar direct ook weer heel vertrouwd ging ik het appartement binnen waar Omar de huisgenoot van Daniël was. Een slice pizza en een biertje later was het alsof ik thuis was en zo was het voor de komende 2 weken. Mijn planning was het niet om zo lang te blijven maar wat ik steeds meer en meer merk aan deze tweede deel van mijn reis is dat ik een bepaalde rust opzoek. Een plek om iets langer te blijven, een soort van ‘thuis’ creëeren,  dat ik de spullen uit mijn tas kan gooien en dus ook minder de drang heb om elke hoek te willen zien van de plekken waar ik kom, meer het normale leven daar wil ervaren. Het ‘normale leven’ is hetgeen wat ik tot nu toe sowieso voel bij Latijns Amerika. Azië vond ik heerlijk en daar voelde ik me ook super fijn maar het was een totaal andere wereld dan waarin wij in Nederland in leven. Latijns Amerika is ook een totaal andere wereld dan thuis maar sluit op vele vlakken veel meer aan op het leven dat we in Europa leiden. 

Wellicht is het ook dat ‘normale leven’ hier dat me meer en meer doet denken aan het leven na deze reis. Het terugkeren naar ‘huis’, het weer terugkeren in dé ‘maatschappij’, wat me op dit moment als ik eerlijk ben écht wel een beetje benauwd, want gaat dat thuis nog wel steeds mijn plek zijn? Het schiet zo af en toe door mijn hoofd.. maargoed wat wil je dan ook met zoveel tijd om handen, het zet je tot denken. Echter probeer ik deze gedachten wel zo snel mogelijk te parkeren gezien het feit ik nog niet naar huis hoef en ik me hier nog helemaal geen ‘zorgen’ om hoef te maken. Voor de belangstellenden onder ons, ik richt mijn thuiskomst op de lente van komend jaar, het is mijn favoriete seizoen in Nederland en ik denk dan ook dat een terugkomst in die tijd een goede overgang gaat zijn. Ook gezien het feit ik blut terug ga komen en me dus geen carnaval kan veroorloven.😂

Zoals ik de vorige keer vertelde, ben ik hier zo vrij als een vogel. Zo veranderde ik in Chili dus ook weer van plan. Toen ik besloot te gaan reizen eind 2016, opende ik de wereldkaart op mijn telefoon en pikte ik er plekken uit waar ik graag naartoe wilde. Dat waren er toen enorm veel en lagen zij niet allemaal even praktisch bij elkaar in de buurt waardoor ik er toen een aantal van het lijstje heb ‘geschrapt’.

Twee daarvan waren Paaseiland en de Galapagoseilanden. 2unieke plaatsen in de wereld maar daardoor ook kostbaar om te bezoeken. Nu mijn trip meer op het einde loopt moet ik vaker keuzes maken ivm mijn financiën. 

Ik ben deze reis begonnen met de insteek te genieten, te genieten van alles wat er op mijn pad komt, mezelf geen beperkingen op te leggen en te doen wat ik wil. Met dit nog steeds als drijfveer en dat ik de respectabele leeftijd van 30 ga aantikken dit jaar😫 besloot ik dan ook om mezelfdeze twee eilanden cadeau te doen en te gaan bezoeken tijdens deze trip. Ook al betekent dat, dat ik wellicht eerder naar huis moet keren. 

Zodoende vloog ik vanuit Iquique naar Santiago en vanuit Santiago naar Rapa Nui, oftewel Paaseiland. Na uren gevlogen te hebben, was daar, te midden van een héle hoop water,meer dan 14.000km van Nederland vandaan, ineens land! Daar waar de Nederlandse ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen in 1722 op paaszondag hier voet aan wal zette.

Ik werd opgehaald van het vliegveld waar ze met een naambordje klaarstonden en binnen 5minuten voelde dit eiland al heerlijk! Ik verbleef in een hostel wat net als een huis was waarin wij met een aantal personen samen leefden. Druk qua toeristen was het namelijk niet. Maar de toeristen die er waren, waren stuk voor stuk erg onder de indruk van het eiland en voelde zich net als ik bevoorrecht hier voet aan grond te zetten. Ook zij wilden alles tot op de max op zich in laten werken wetende dat je zo enorm ver weg bent van alles, omringd door alleen maar water op een magische plek, waarvan je weet dat dit een ones in a lifetime experience is.

Een magisch eiland waarin ik elementen terug zie van de Maori en de Fijianen. Er heerst een hele relaxte sfeer, het is een klein dorpje met een vliegveld en de rest is National Park. Je loopt een stukje uit het dorp en je bent letterlijk alleen, met de wind door je haren ga je op een klif zitten turen naar de grote oceaan. Of kijk je in de avond naar een van de meest magische zonsondergangen uit je leven. Je ziet de zon zakken tussen deze standbeelden (Moai), de meest prachtige kleuren verschijnen en het enige wat je kunt denken is: wat ben ik toch een geluksvogel. Zoals altijd heb ik foto’s toegevoegd maar zeker de foto’s van Paaseiland doen totaaaaaaal geen recht aan hetgeen ik daar met eigen ogen gezien heb. 

Vanuit Paaseiland vloog ik naar San Pedro de Atacama, aan de grens van Bolivia maar ik had exact 10u een tussenlanding op Santiago (22.00-8.00u). Een Braziliaanse vriend, die ik ken uit Cambodja, woont in Santiago en kwam mij dus tussendoor even ophalen op het vliegveld. Onderweg kochten we een grote fles wijn en gingen naar zijn huis. Heel die nacht kletsten we onder het genot van een Chileens wijntje bij en goed in d’n olie ging ik ‘s ochtends vroeg, zonder slaap dus, weer terug naar het vliegveld. 

In San Pedro de Atacama kreeg ik het topnieuws dat Rik me op komt zoeken in Ecuador/de Galapagos voor een maand. Super leuk en dat gaat natuurlijk een extra bijzondere verjaardag worden! Aldaar dus direct onze vluchten naar de Galapagos eilanden geboekt want de Galapagos hanteert een maximum aantal bezoekers per week/maand/jaar. Een dag later ging ik met een 3-daagse tour de grens over naar Bolivia waarbij ik de meest prachtige landschappen doorkruisde. Dit is echt mijn grootste favoriet in Bolivia geweest! De welbekende zoutvlaktes van Uyuni, ik zag honderden wilde flamingo’s in gekleurde meren en zag ik de meest heldere sterrenhemel vanuit de woestijn! 

Aangekomen in Bolivia kwam ik in een totaal andere wereld. Het land is een stuk minder ontwikkeld en dat merk je aan alles.

Direct vanuit Uyuni ging ik door naar Potosi, een mijnersstadje. Een dag later ging ik daar de mijnen in wat een diepe indruk op mij maakte. Een 4-5uur durende tour in de mijnen wat me €10 kostte + een presentje voor de mijnwerkers wat we daar zouden afgeven. In dat tasje zat: frisdrank, koekjes, snoepjes, een zak cocabladeren en een dynamietstaaf. Ja je leest dit goed. Voor vertrek kochten we bij een klein winkeltje in de stad al deze dingen voor zon €3, dus zo gemakkelijk als je een pakje koekjes koopt, koop je hier dynamiet. Bizar!

Maargoed, totaal in stijl daalden we de mijnen in, met als enige veiligheidsmaatregel een helm en een mondkapje. We kropen door smalle schachten, gingen met ladders tunnels de diepte in, in het pikke pikke donker met een hoofdlampje en ik merkte dat het ademhalen lastig was. Onderweg kwamen we deze hardwerkende mannen tegen die we hun ‘lunch’ brachten en onderweg hoorde we meer en meer verhalen.

Deze mannen werken 5-6 dagen in de mijn, 1kg pure zilver levert ze maar $16 op. Op de vraag hoeveel uren ze per dag in de mijn werken kunnen ze geen antwoord geven, ze werken niet op tijd, hebben geen horloge, maar gaan af op hun zak cocabladeren. De zak cocabladeren die ze aan het begin van de werkdag mee de mijn innemen is hun energie, hun hongerlesser en hun horloge. Wanneer de zak leeg is, is het tijd de mijn uit te gaan. Elke dag offeren ze ook aan de tio, wat letterlijk vertaald oom is, voor veiligheid, vruchtbaarheid van de berg etc. Elke dag wanneer zij weer daglicht zien, zijn ze blij, blij dat ze het daglicht weer mogen zien want elke dag kan de laatste zijn in de mijn. 

Iedereen in de mijn is familieleden/vrienden verloren in de mijn. Direct en indirect. 50% van de mannen overlijdt aan de hoeveelheid stof in hun longen door de mijn en de gemiddelde leeftijd ligt dan ook maar op 45 jaar.

Na deze verhalen te horen was er dan ook nog maar 1 vraag: waarom werk je in de mijn en niet ergens anders? Waarna ik het schrijnende antwoord kreeg dat de volledige economie van dit stadje om de mijnen draait. Valt dit weg, is er niets meer, er zijn geen andere mogelijkheden of tenminste niet voldoende voor iedereen. Om hun familie te kunnen onderhouden, moeten ze wel, ookal betekent dit dat ze niet oud zullen worden en ze onder deze erbarmelijke omstandigheden moeten werken. 

Ik draag op reis 1zilver ringetje, gekregen van mama, toen ik de laatste ladder omhoog kroop en het licht van boven mijn zicht even verblindde viel mijn oog daarna direct op mijn ring..... deze ring kreeg ineens een hele andere lading. 

In totaal ben ik ruim 3 weken in Bolivia geweest, voor mij zeker een mooi land geweest om te bezoeken maar los van de highlights en wat mooie steden valt er weinig te beleven. Ik vond het wel een heel lekker land om gewoon te zijn. Lekker op mijn gemakje door deze plaatsjes te hobbelen, ook gezien het feit ik tegen een griepje aan liep te hikken. Het was voor mij voornamelijk sfeer proeven van een stadje, dan écht heel veel actieve dingen ondernemen. En gezien het feit ik over land naar Brazilië ga vond ik het allemaal wel prima. Maar persoonlijk zou ik nooit puur en alleen een vakantie naar Bolivia boeken maar het zeker wel combineren met een trip naar Peru of Chili.

Dus ik heb zeker weer heel veel mooie dingen gezien en gedaan maar voor deze laat ik de foto’s voor zich spreken. 🙂Dus klik maar eens door de vele foto’s die ik weer gemaakt heb.