Start of Latin America!

Na een break van 14 weken trof ik Carly weer op het vliegveld van Guatemala City en gingen we weer verder waar we gebleven waren! In Guatemala City is verder weinig te beleven en daar bij is het ook niet de meest veiligste stad (zoals de meeste grote steden in Centraal Amerika) dus besloten we direct een taxi naar Antiqua te nemen waar we onze eerste dagen verblijven. Antigua betekent letterlijk oud wat dus perfect bij het stadje past. Het staat bekend om haar Spaanse coloniale gebouwen. Zoveel karakter! Echt een genot om er alleen al door te wandelen.

Carly is naar Guatemala gevlogen omdat ik hierheen ging maar verder heeft ze 0 idee wat er hier te beleven valt. Ik had wel een soort van route met activiteiten die ik zeker wilde doen waarvan het beklimmen van de Acatenango vulkaan er een was. Nu is dit niet de meest gemakkelijke hike en hadden we nogal wat heftige verhalen gehoord waardoor Carly haar twijfels had. Maar na wat aandringen kreeg ik haar dan toch zo ver om met me mee te gaan!

Acatenango was mijn eerste hike op hoge hoogte, summit 3800m. Dus naarmate we hoger kwamen merkte ik toch echt wel dat ik minder zuurstof kreeg. De hike was pittig maar tot mijn grote blijdschap liep ik continue in de top 3 van onze groep. Niet dat het een wedstrijd is of belangrijk is hoe snel en waar je loopt (uiteindelijk wachten we allemaal op elkaar) maar voor mij toch wel een beloning dat mijn vreselijke trainingsschema bij Sportiva tijdens mijn weken thuis toch zijn vruchten afgeworpen heeft.💪🏼

6u lang maakten we onze weg richting basecamp. Niet wetende dat we er bijna waren, hoorden we ineens een immens harde knal, totaal onwetend en een beetje angstig keken we elkaar aan, wat was dat?! Naarmate we verder liepen begrepen we het ineens, we waren bij ons basecamp met uitzicht op de Fuego vulkaan die om de zoveel tijd van zich liet horen door as/rook/lava uit te spugen. WAUW! Wat een ervaring! Bij elke knal waarbij ze lava spuugt staan we te juichen alsof PSV zojuist weer landskampioen is geworden. Dit spektakel herhaalde zich constant, ook midden in de nacht zat je opeens rechtop in je bed door een immense knal van Fuego en in het donker die lava eruit zien spuiten was die slapeloze nacht zeker waard!

In de vroege ochtend (4.30u, nacht voor mij) was het tijd om naar de summit te klimmen. Vele sloegen dit over vanwege bewolking die er was die dag en het uitzicht in het basecamp vele malen beter was. Ik ging wel, ik heb geen volle dag gelopen om vervolgens niet die summit aan te tikken. Met nog verzuurde benen van de dag ervoor, zeer weinig slaap, een opstandige achillespees en die altijd irritante gebroken voet van me, bereik ik wat struggelend de summit... in de mist wel is waar maar ik heb het gehaald!💪🏽

Zoals velen wellicht gezien hebben op het nieuws. Barstte de Fuego vulkaan, 1,5week nadat ik haar nog toe stond te juichen, uit waarbij vele doden zijn gevallen, dorpen zijn verwoest etc. Vreselijk! Dat prachtige natuurgeweld wat voor mij een hoogtepunt is van mijn reis werd een dodelijk natuurgeweld waardoor ik me nu haast schaam om met zoveel lof over mijn hike te schrijven maar klap ik tegelijkertijd ook in mijn handjes dat ik daar niet meer was toen het gebeurde. 

Ik rondde op dat moment mijn week Spaanse school af. Een week verbleef ik in Xela bij een lokaal gezin waar enkel Spaans gesproken werd en elke dag had ik 5u lang privéles. Elke dag maakte ik een klein beetje vooruitgang en aan het einde van de week was mijn Spaans ‘voldoende’ om me al reizende te redden. Vanaf nu moet ik het al doende leren met Google translate als mijn grootste vriendin!

De laatste stop in Guatemala is Rio Dulce. Hier verbleven we maar 2nachten voordat we de grens overgingen naar Honduras.

De Rio Dulce is een rivier die uitmondt in de zee. We verbleven in een hostel aan de rivier en de enige manier om daar te komen of weg te komen was dan ook per boot. 2dagen rust! Althans, dat was de bedoeling. Een paar uur na aankomst meerde er een jacht aan en stapten er 3 Guatemalteekse mannen(ja dit heb ik gegoogled! Had geen idee hoe je ze noemde in het Nederlands🙈) af die voor lunch bij ons ‘hostel’ kwamen. Na hun lunch vroegen ze of ik en nog 3andere meiden een rondje op de boot wilde maken. Tuurlijk!

De muziek ging aan, ik kreeg een Corona in mn hand gedrukt door het personeel op de boot en daar dingen we! Na een mooie boottocht en een verfrissende duik in het meer dacht ik dat de gratis sightseeing tour ten einde was en we weer richting het hostel vaarde tot we ineens bij een gigantisch landgoed aanmeerde waar nog meerdere jachten aangemeerd lagen. 

Nog meer personeel kwam tevoorschijn om de boot te parkeren en de opdrachten van El Patron uit te voeren. Si Patron! No Jefe! Alles werd geregeld en iedereen werd op zijn/haar wenken bediend. Zo ook wij. Toen ik door liet schemeren liever wijn te drinken, werd door de microfoon iemand geroepen een fles wijn voor me te halen. Alles kwam op tafel! Eten, drank, drugs noem maar op. 

Op een gegeven moment werd ik toch wel nieuwsgierig en begon ik wat vragen te stellen en vertelde El Patron dat hij daar alleen woonde maar altijd veel mensen over de vloer heeft. Toen ik even later naar de drie mannen hun baan vroeg, vertelde ze alle drie boeren te zijn. 🤔Ineens begon er een lampje te branden bij me. 

Jorge, onze Guatamalteekse vader in Xela vertelde ons over de Rio Dulce, het drugsverkeer etcetc en dat de Rio Dulce bezet is door het kartel omdat dit het laatste stukje is om drugs op open zee te krijgen en dus daarna de wereld voor hen openligt. 

Zit ik hier nu in een live aflevering van Narcos?😅

Gezien we al zon 5u op pad waren met deze heren, het 21.30u was en ik geen idee had hoe terug te komen bij het hostel omdat je daar alleen per boot kan komen. Vroeg ik El Patron maar of iemand me terug kon brengen. Wat verbaasd keek hij me aan en vroeg me dan toch tenminste nog te wachten tot het diner want het eten werd nu bereid. 

Bien.. we aten nog gezamenlijk en daarna bedankte ik hen vriendelijk voor de gastvrijheid en werd vervolgens door iemand van het personeel terug naar mijn hostel gebracht. Wat een avond! Niet gepland, goed verhaal wel.😂

Van Guatemala liepen we letterlijk de grens over naar Honduras. 

Honduras die niet even lekker te boek staat. Honduras is een van de armste landen in Amerika, meer dan de helft leeft onder de armoede grens en daarnaast is het het meest gewelddadigste land ter wereld met jaarlijks 90,4 moorden per 100.000 bewoners. Even voor je vergelijking: in Nederland is dat rond de 1, de Verenigde Staten scoort net onder de 5 en Mexico 21,5. (Eerlijk? Ik wist dit niet voordat ik naar Honduras ging😅. Wel dat het niet het meest veiligste land was maar niet deze statistieken)

Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet echt onveilig gevoeld heb. Wel heb ik meerdere berichten ontvangen dat mensen mijn vele foto’s mistte, dat klopt, ik liep in Honduras niet met mijn camera om mijn nek of mijn telefoon in mijn hand vanwege de criminaliteit waardoor ik stukken minder foto’s maak dan dat ik in Azie deed. Mn rugzak van m’n rug nemen, alle risten open en de camera eruit te hengelen duurt te lang om hetgeen waar je onverwachts tegenaan loopt vast te kunnen leggen. Ik ben hier een stuk voorzichtiger...Mn geld splits ik op, ik draag een oude telefoon mee voor het geval ik overvallen wordt etc. Voorzorgsmaatregelen. 

Maar ook de lokale bevolking helpt mee. Meerdere malen werd ons geadviseerd om in bepaalde gedeelten van de stad taxi’s te nemen gezien de actieve bendes of er werd ons op straat door een wildvreemde geadviseerd om om te lopen omdat een bepaalde straat niet veilig voor ons was.

Ja de statistieken liegen er niet om maar als je luistert naar wat er geadviseerd wordt, je je niet mengt in zaken waar je niets mee te maken hebt en je je gezonde verstand gebruikt is de kans stukken kleiner en pech kun je in elk willekeurig deel van de wereld hebben!

In heel Honduras kwamen we geen enkele andere backpackers tegen.(wellicht gezien het bovengenoemde) Totdat we op Utila kwamen. Dit zat vol met toeristen en voelde absoluut niet meer als Honduras! Helemaal verAmerikaanst (is dit een woord?) Een week verbleven we op het eiland. Ik startte mijn eerste 4dagen met m’n PADI open water. Zeer lange dagen van 7.00-17.00u zowel in het water als in het klaslokaal. Waar ik op dag 2 wat ‘angsten’ heb overwonnen. Ik ben best een mietje als het op water aankomt, ik kan nl niet tegen water in m’n neus en kan mijn ogen onder water niet open doen. Maar een van de vele oefeningen die we moesten doen was je masker onder water afzetten, een rondje over de bodem maken, je masker terug opzetten en het water eruit blazen. Het idee alleen al!😫

Maargoed..Nadat ik onderwater aangaf even een seconde mentale voorbereiding nodig te hebben✋🏽, haalde ik een paar keer diep adem, ja ik ben er klaar voor👌🏽, BAM, zonder paniek meteen de eerste keer gehaald🤜🏽🤛🏽. Met vlag en wimpel slaagde ik na 4dagen voor m’n PADI! Weer een nieuwe hobby erbij😁. Dit werd de drie dagen daarna natuurlijk goed gevierd tot we naar onze laatste bestemming vertrokken. 

Daar hadden we even nodig om bij te komen van de laatste drie dagen op het eiland, deden we nog 2uitstapjes en toen was het alweer onze laatste avond samen. Een laatste avondmaal, een aantal wijntjes en een laatste Netflixavond samen gepropt in een eenpersoonsbedje. En daar staan we dan om 6.00u ‘s ochtends met onze backpacks aan de weg, wachtende op onze bussen. Mijn bus naar Tegucigalpa vanwaar ik naar Peru vlieg. Carly naar San Pedro Sula waarvan ze naar huis vliegt(Engeland). 

We hebben elkaar in februari 2017 leren kennen, in totaal hebben we tot nu toe 7 maanden samen gereisd (met tussenpozen)waarin we samen 11 landen bezocht hebben. 24/7 op elkaars lip, lief en leed gedeeld en iemand die er altijd voor me was. Nu ga ik weer alleen verder... met een vriendschap voor het leven rijker😊 

Spannend? Nee. Gek? Ja. Het zal weer even wennen zijn maar ook kijk ik er naar uit om weer alleen op pad te gaan, benieuwd wat en wie er weer allemaal op mijn pad gaan komen... wordt vervolgd!