Brasil, jalalalalalalalaaaa

Ik heb al een tijdje niet van me laten horen omdat ik de laatste maanden het extreem druk heb gehad met genieten! Want ow ow ow wat heb ik het weer naar mijn zin gehad!

Maar laat ik even terug gaan waar ik gebleven was, in Santa Cruz Bolivia waar ik samen met Jacob uit Spanje een bus instapte naar de grens van Brazilië. Na een vreselijke tocht kwamen we zeer vroeg in de ochtend aan bij de grens. Daar sloten we aan in een lange rij. Eenmaal vooraan in de rij aangekomen viel mijn blanke huid en blonde haren de douanebeambten al snel op. Er werd naar elkaar geseind, de mensen die op dat moment aan het loket stonden, keken ook om en iedereen begon te lachen. Enigszins ongemakkelijk glimlachte ik maar terug want je moet deze mannen toch zeker wel te vriend houden wanneer je de grens nog moet oversteken.

Daar waar je je paspoort laat stempelen zijn de mensen meestal niet het vriendelijkst. Vaak kan er zelfs nog niet eens een hallo vanaf, vragen ze je alleen hoe lang je blijft of wat je komt doen, ze zetten een stempel and off you go. Deze keer was het een stuk anders! De beste man had de grootste glimlach op zijn gezicht, verwelkomde me in Brazilië, vroeg me de hemd van het lijf over wat ik deed en waar ik vandaan kwam waarbij de twee andere mannen zich ook in ons gesprek mengden en alle mensen in de rij vrolijk lieten wachten. Ze gaven me tips over Brazilië, lieten me weten hoe mooi ze me wel niet vonden, en in het beetje Engels wat ze konden vroegen ze me ook nog eens ten huwelijk. Welkom in Brazilië!😁😂

We reisden door naar Campo Grande, een stad tussen Bolivia en Sao Paolo waar we ‘s avonds zonder enige voorbereiding nog een hostel proberen te vinden. We lopen voor een hele tijd om via de app Maps.me naar een hostel te gaan waarvan we geen idee hebben wat het ie en of het überhaupt bestaat, maar er is vast een bed en die kunnen we gebruiken na deze lange trip. In Campo Grande is niets te beleven, het is een plek waar je even stopt op doorreis maar zeker niet te lang wilt blijven. Maar, de zon schijnt en het is er warm overdag, iets wat ik heerlijk vond na een paar maanden in de kou.

Jacob de Spaanse man waar ik de grens mee ben overgestoken spreekt vloeiend Portugees, dus de keren dat we iets ondernamen was hij degene die aan het woord was en ik hobbelde er een beetje achteraan. In dit hostel was niemand, geen andere toeristen alleen Jacob en ik en twee Braziliaanse jongens die daar tijdelijk zaten voor werk. Dagen gingen voorbij zonder echt wat te ondernemen en dat was helemaal prima. Totdat ik mezelf ervan bewust werd dat ik hier echt al te lang zat te ‘niksen’ en ging bij mezelf ten rade waarom dat toch was want hier had ik nog niet eerder bij stil gestaan. Hetgeen wat me ophield was de taal, het Portugees, want ik spreek geen woord Portugees. Het is zelfs de eerste keer dat ik Portugees hoorde. Dat dit de reden was dat ik niet doorging en een beetje aan Jacob ‘bleef hangen’ sloeg natuurlijk nergens op. Ik heb 7maanden door Azië gereisd waar ik ook geen woord kon wisselen met de lokale bevolking en ben gestart met mijn trip in Latijns Amerika met een vocabulaire van alleen 1,2,3 cerveza por favor. Zodra ik hier dus achter kwam heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven en ben ik alleen in een vreselijke 36u durende busrit gestapt naar de kust van Sao Paolo State. Daar aangekomen verwachtte ik meer backpackers in de hostels en meer aanspraak, dit bleek niet zo. Ik was wederom de enige niet lokale toerist en aangezien ik geen woord Portugees spreek kon ik ook niet communiceren met de lokale toeristen gezien het feit zij geen Engels of Spaans kunnen. En daar zat ik weer een paar dagen in een hostel zonder echt te kunnen communiceren met iemand, wat ik normaal best prima kan mits ik dingen kan ondernemen, maar het regende ook nog eens pijpenstelen deze dagen. Wat is er mis met Brazilië! Dit beeld had ik absoluut niet bij dit land. (toen wist ik nog niet, dat wat ik nu wel weet. En dat is dat de Brazilianen Ubatuba, Uballuva noemen. Jjuva= regen) Anyway, ik legde me erbij neer en enigszins grumpy ging ik door, wetende dat wanneer ik in Rio de Janeiro zou komen het anders zou zijn, aangezien ik een vriendin daar heb wonen. Maar daarvoor heb ik nog twee andere stops die ik dus maar ‘eenzaam en alleen’ zal afleggen.

Zoals altijd tijdens deze reis kom ik vaak de juiste mensen tegen op de juiste momenten. En dat gebeurde deze keer wederom totaal onverwacht. Mijn kamergenoot was Roberto. Een 65-jarige grote knuffelbeer uit Argentinië. Ik kan me werkelijk niemand bedenken die niet van deze man kan houden en hij toverde binnen no time weer mijn glimlach terug op mijn gezicht. We trokken een aantal dagen samen op totdat hij weer terug naar Argentinië ging en ik vond het oprecht jammer niet langer met Roberto te kunnen reizen. Hoe pittoresk Paraty ook is, zonder Roberto was het niet meer hetzelfde en ik besloot mijn weg richting Rio de Janeiro te maken.

Zo veilig als ik me voelde in het tot nu toe mega relaxte Brazilië, veranderde tijdens mijn eerste minuten in Rio, toen ik met de bus de stad in reed.

Het was ineens zo anders!

Ik was tot nu nog niet in een grote stad in Brazilië geweest. Maar direct zag ik de problematiek en de armoede. We reden op een 6-baanse weg waarbij de twee middelste niet gebruikt werden en afgezet waren met betonnen blokken. Op die banen zag ik heel veel mensen, lopen/zitten/liggen, met gescheurde kleding, zonder schoenen etc. Slapend of met elkaar pratend, ik zag een uitgebrande auto waar iemand zijn matras in gelegd had en ik zag politie. Ik zag op héél veel plekken zwaar bewapende politie.

En dit alles zag ik, vanuit mijn bus terwijl er een dikke Jaguar naast ons reed......

In Brazilië is er een zeer groot verschil tussen rijk en arm, en daar kun je absoluut niet omheen in Rio de Janeiro. Ik had er best wel moeite mee om deze armoede recht voor mijn neus te zien wanneer ik op een terrasje wat aan het eten/drinken was. Maar wat is Rio de Janeiro ongelooflijk mooi en machtig groot.

In Rio de Janeiro leerde ik Valerie uit Duitsland kennen en samen zijn we langs de kust vanuit Rio de Janeiro naar Salvador gereisd. Vanuit de staat Rio gingen we direct naar de staat Bahia, mijn favoriet!

We kwamen langs de meest mooie dorpjes en prachtige stranden. En wat hou ik toch van de manier waarop de Brazilianen naar het strand gaan! Dat is echt een dingetje. Als je naar het strand gaat, wensen mensen je ook Bom Praya, letterlijk vertaald naar goed strand, oftewel fijne stranddag. Ze gaan daar op hun stoeltje zitten onder de parasol, zetten hun koelboxje van piepschuim in het zand en de dag kan beginnen! Het deed me een beetje denken aan hoe pap en ome Gerard vroeger met ons naar het strand gingen in Frankrijk.😂 Constant komen er mensen langs om eten en drinken te verkopen. Wellicht dat ik daarom zo verzot ben op het strand van Brazilië. 😇Maar er wordt hier dus flink wat bier en/of caipirinha’s weggehakt tijdens zon stranddagje en er wordt gekletst. Heel veel gekletst, Brazilianen houden ervan om een praatje te maken, of je ze nu verstaat of niet. De blokkade die ik dus in het begin had, dat ik de taal niet sprak, was hierdoor snel verdwenen. Vraag me niet hoe, maar binnen no time sprak ik wat Portugees en kon ik met de lokale bevolking communiceren, wat Brazilië steeds leuker en leuker maakte.

Zo maakte ik op het strand een praatje met een dame van in de 60. Toen ze me vroeg of ik een biertje lustte, wilde ik die vriendelijk afslaan. Maar nee! Dat kennen ze niet, hup, voor ik het wist had ik een glas bier in m’n hand. We kletsten lekker verder en zodra ik weer een hand vrij had ging de koelbox weer open om me een Tupperware bakje te geven met eten erin!  Een vriendin van de dame sloot bij ons aan, en ineens voelde ik een hand op mijn rug. De dame maakte zich zorgen over mijn huidje (voor haar blank, voor mij al super bruin!) en begon mijn schouders, rug en daarna zelfs mijn gezicht in te smeren. 😂 De Brazilianen bekommerden zich echt om ons! Op verschillende niveaus, wat erg fijn reizen is!

Brazilië heeft mijn hart gestolen en staat met stipt op nummer 1 van Latijns Amerika! Als ik onze economie, veiligheid en overheid (ja, zelfs onze overheid, want zo slecht hebben we het echt niet) in een land als Brazilië kon zetten met de Braziliaanse cultuur en de natuur, hebben we een stukje paradijs te pakken hoor! Maar voor nu, zeker met de nieuwe president, is Brazilië, helaas, voor veel Brazilianen niet meer het land om te wonen. En blijft het voor mij alleen een land om zeker nog vele malen naar terug te keren, maar puur en alleen voor vakantie...

Brasil, obrigada! Eu voltarei!💚💛