No more “Granny goes hiking” -> Berggeit Renders

Het totaaaal onvoorbereid reizen brengt mij altijd verrassingen! Zowel in de positieve als in de ‘negatieve’ zin. 

Positief op het vlak dat ik elke dag mijn reisplan kan aanpassen en ik zomaar in een ander land terecht kan komen maar ook verrast kan worden door een bepaalde natuur, architectuur omdat ik niets gelezen/gezien heb op voorhand. Zo is Lima bijvoorbeeld omringd door woestijn, wist ik niet! Negatief in de zin van dat het in Peru nu dus winter is en ik ineens een zeer minimalistische kledingkeuze heb. Ik ben naar Peru gevlogen gezien de huidige situatie in Nicaragua. Het is daar momenteel niet veilig en zodoende moest ik mijn plan om vanuit Honduras over land naar het zuiden te reizen wijzigen. Zodoende kwam ik uit in Peru met 1spijkerbroek, 1warmere trui en een dun jasje. Ik hoor je denken maar geen zorgen, ik heb een trui bijgekocht. Mocht je nu bij het kijken van de fotos denken “goh, wat een toeval..die Elkie maakt alleen fotos met dezelfde outfits”. Nee dus, het arme schaap heeft dus niet meer warms bij zich.🤣

Vanuit Lima nam ik een bus naar Huaraz, een plaatsje in het noord oosten op zon 3000m hoogte. De weg ernaartoe was prachtig! Op dat moment greep Peru mijn nieuwsgierigheid, we reden door prachtig berglandschap en desondanks dat ik moe was, vocht ik om mijn ogen open te houden want ik wilde geen minuut van deze busrit missen.

De volgende ochtend voelde ik me echter niet goed. En ja hoor, na enige research bleek dat ik milde verschijnselen had van hoogteziekte. Er zit dus niets anders op dan me rustig houden en mijn lichaam te laten acclimatiseren. Dat is 1 van de dingen die ik de afgelopen 19maanden wel geleerd heb!(naar je lichaam luisteren)Ik had 3dagen last van slapeloosheid (wat achteraf goed te zien is op de fotos🙈), geen eetlust, droge slijmvliezen, constant dorst, hoofdpijn en last van vocht (gezicht/handen/voeten). Maar oke, nadat mijn lichaam enigzins oke was besloot ik voor de bijl te gaan en mijn eerste hike op hoge hoogte te gaan lopen naar Laguna 69 die op ruim 4600m hoogte ligt. Als inwoner van een land dat gedeeltelijk onder zeeniveau ligt heb ik dat wel gemerkt hoor! Maar manmanman wat was het mooi daar! Zie de foto’s😍 mijn hike-hartje klopte letterlijk en figuurlijk sneller. Tijdens de klim omhoog liepen we in een zeer laag tempo en zelfs tijdens onze korte pauzes had ik een hartslag van zon 130sl/min en een zeer zware ademhaling met het gevoel dat ik steeds naar lucht moest happen. Interessant om te ervaren wat je lichaam doet om de adaptie naar hoge hoogte maken! (Principe: je hebt een tekort aan zuurstof en overschot aan koolzuurgas totdat je lichaam de tijd heeft gehad om extra rode bloedcellen aan te maken! Je lichaam gaat na  zon 2weken extra rode bloedcellen maken maar als je het de eerste dagen rusting aan doet en naar je lichaam Luis term kun je al wel eerder naar hoge hoogte) Maar dit smaakt naar meer!

Helaas voelde ik me na de hike wederom niet goed en besloot ik in Huaraz geen verdere hike meer te ondernemen omdat mijn lichaam duidelijk aangaf wat meer tijd nodig te hebben. Ik besloot dan ook om voor een dag terug af te dalen naar zeeniveau(Lima), een nacht goed te slapen en dan in 20u met een bus weer naar een hoger gelegen plaats te rijden. Cusco, op 3400m, ietsje hoger dus maar na 2 nachten goed geslapen te hebben kon mijn lichaam het duidelijk beter aan en merkte ik in Cusco gelukkig weinig van de hoogte! Gezien het feit dat ik niet gebonden zit aan tijd nam ik in Cusco de tijd om wat verder te acclimatiseren omdat ik hier 2 hikes op mijn verlanglijstje heb staan... Rainbow Mountain & de Salkantay trek die naar Machu Picchu leidt!

Rainbow Mountain die op ruim 5000m ligt stond als eerste op de planning... zoveel pech als dat ik vaak heb met het weer, zoveel geluk had ik vandaag! Onder een prachtige blauwe lucht en een zonnetje in onze nek beklom ik de Rainbow mountain samen met Zo en Rob. Los van het feit dat ik continue het gevoel had te weinig lucht te krijgen wanneer ik ademhaalde (wat dus klopt) ging het me prima af! Met Rob ging het echter wat minder, tijdens de afdaling zag hij behoorlijk witjes en op een bepaald punt begon hij zelfs te hallucineren. Zo en ik zijn rustig met hem afgedaald en terug aangekomen bij de bus waar een zuurstoftank stond te wachten, kon hij even bijkomen en was hij weer snel de oude. 

De ochtend erna begon ik meteen aan mijn 5dagen durende Salkantay trek naar Machu Picchu. Onze gids startte de hike met een briefing over hoe we deze hike gingen aanpakken als groep, namelijk als een familie, gezien niet iedereen een sterke hiker is en het een behoorlijk pittige trekking is. En zo gebeurde het ook, we hadden werkelijk een te gekke club mensen bij elkaar en werden tijdens de trekking een familie met een super vibe wat de de ervaring alleen maar mooier maakte!

Dag 1 klommen we naar 4250m in zo’n 5,5uur en brachten de nacht door op 4000m waar het kwik in de nacht afdaalde naar zon -8.

Dag 2  werden we om 5.00u gewekt met coca-thee in onze tent en vervolgde onze weg. (Thee van coca bladeren, waar cocaïne van gemaakt wordt. Helpt tegen hoogteziekte) we liepen 3u en daar stond ik dan, als 1e vrouw op de top (4630m) tussen de sneeuw, in de top 5 van onze groep. Niks meer “Granny goes hiking”, ik ben ontpopt tot een ware berggeit!😉 Vanuit daar moesten we nog zon 5u naar het tweede kamp op 2900m. Gelukkig dus niet meer zo koud!

Dag 3 viel reuze mee, weinig stijle stukken en liepen we in 5u naar ons kamp op 1550m waar we in de avond een klein feestje hadden! Maar niet tot laat want op dag 4 om 4.30u stonden we met zn 11-en klaar voor onze trek. Echter was het weer heel de nacht slecht geweest en het regende nu nog steeds waardoor onze gids twijfelde om te gaan ivm de veilgheid. 1 Koppel haakte daarom sowieso al af. Waardoor ik als enige vrouw overbleef. De gids besloot toch te gaan maar maakte in mijn ogen een grote fout omdat hij me het volgende vroeg:  “Senorita, are you sure you want to come?” Alleen aan mij, als enige vrouw, niet aan de 8 mannen.🙄 Waarna ik natuurlijk flink op m’n pik getrapt was en antwoordde met mijn handen in m’n zij: “waarom niet?!” 

De gids zweeg wijselijk en we vertrokken.....Deze dag werd uiteindelijk een van mijn favoriete dagen! Het was zwaar vandaag! Het regende dat het goot, het was nat, modderig dus glibberig, stijl omhoog en m’n benen wilde vandaag echt niet! Met wat aanmoediging van mijn 8mannen (die het ook zwaar hadden maar dat pas achteraf toegaven) bereikte ik de top en maakten we onze weg weer naar beneden waar de rest van onze familie ons opwachtte met een ereboog, luid geklap en gejuich dat we het gehaald hadden. Ik kan je vertellen... ik kon op dat moment wel janken! Een heel mooi gebaar van de rest van de groep die met de bus waren gekomen en erkenning voor onze prestatie van de dag wat op deze manier als een ware overwinning voelde! Na de lunch liepen we met de genere club naar Aquas Calientes waar we na een zeer korte nacht weer aan de wandel mochten.

Dag 5: om 3.30u starten we met lopen naar de ingang van de hikepad naar Machu Picchu die om 4.30u opengaat en we vervolgens 2000 traptreden omhoog moesten. Zo belabberd als het gister ging, zo goed ging het vandaag weer! De eerste 1000 kon ik al rennend als een interval training doen, de tweede helft al lopend en kwam zo vrij vlot boven waarna we Machu Picchu mochten bewonderen wat prachtig tussen de bergen gebouwd is!

Deze 2 trekkingen (6dagen) na elkaar is denk ik lichamelijk het zwaarste wat ik ooit gedaan heb. Fijn om te weten dat ik fitter ben dan dat ik dacht dat ik was en dat blijkt dat ik een vrij sterke hiker ben. De gringo-killer (zoals ze de Salkantay ook wel noemen) heeft deze Gringa niet gekilled💪🏽. 

Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit in mijn leven zou zeggen maar ik draag dan ook met trots zo’n stom toeristen t-shirt dat we kregen nadat we de trekking volbracht hadden: 

“I Survived the Salkantay Trek!”🤓😎✌🏼

Een grote highlight van mijn trip in Peru en een prestatie waarvan ik werkelijk echt heel trots op mezelf ben!!😁💪🏽

Omdat ik dus zo lekker flexibel ben besloot ik om samen met 6 anderen uit de groep een trip te maken naar de jungle waar we wederom dagelijks aan de wandel waren maar deze keer in een totaal ander klimaat. Bij onze groep voegde zich een clubje van 4mannen. Waarvan 1 Jannes, een Duitse jongen van 25jaar zonder armen en benen. Zijn vrienden reisden al meerdere keren met hem maar deze keer voor het eerst een zeer actieve vakantie vol trekkingen. Tijdens deze trekkingen zat hij in een backpack, de rest van de tijd op een rolstoel. Hij is volledig afhankelijk van anderen. Hij is een motivational speaker in Duitsland en heeft een boek geschreven over leven zonder grenzen. 

Erg inspirerend en mooi om samen met hen deze paar dagen door te brengen, te horen hoe hij in het leven staat en te zien wat zijn vrienden allemaal voor hem doen. Dat is nog eens echte vriendschap!

Tijdens mijn laatste week in Peru besloot ik nog 1 hike te doen De Colca Canyon, een canyon van zon 3501m diep. Wel 2x zo sido als de wel eje de Grand Canyon.Een van de eerste dingen die altijd verteld werden tijdens de briefings was: “als er ezels aankomen, ga altijd naar de bergkant en wacht tot ze voorbij zijn”. Deze ezels zijn er om voor sommige mensen/groepen hun bagage omhoog te brengen of zelfs mensen omhoog te rijden.Prima, dat werd me verteld dus ik deed braaf wat me verteld werd! Maar tijdens mijn hike uit de canyon werd me ineens duidelijk waarom...

Even voor je beeldvorming. Tijdens deze hike omhoog had je een pad van zon 1,5meter breed met aan de linkerkant de bergkant en aan de andere kant een diepe stijle afgrond de canyon in. 

Ik liep in mijn eentje en keek een stuk vooruit op de track. Daar liep een groepje van 4 (2mannen en 2vrouwen). 

Een stuk of 5 ezels passeren het groepje maar de laatste ezel keert zich horizontaal op het pad. 1 van de mannen van dat groepje stond niet aan de bergkant en ik zie de ezel met beide benen de man het pad afschoppen. 

Als een lappenpop vliegt hij de lucht in, maakt een salto en vliegt zo de afgrond in! 

Ik schrok keerde mijn rug ernaartoe, deed mijn handen voor Mn gezicht en zei hardop: “oh my God, oh my god” voor een paar seconden. Op dat moment besef ik me dat ik wat moet doen! Ik keer me om en begin naar de 3overgebleven personen te rennen. De 2vrouwen zijn in paniek, de ene man gaat richting de rand. Zodra ik er aankwam hoorde ik de andere man geluid maakt! Hij is dus niet helemaal naar beneden gevallen! Ik kijk over de rand en godzijdank is hij in een grote cactus terecht gekomen zon 5-6m naar beneden i.p.v. 1500m naar beneden. In mijn tas heb ik een mannenoverhemd, maat XL en overhandig dat de andere man om zijn vriend omhoog te trekken. Gelukkig kregen we hem omhoog, totaal in shock maar los van wat schaafwonden en cactusstekels was hij in orde.  

Nadat ik er zeker van was dat hij in orde was vervolgde ik mijn hike maar zag hem gedurende die dag nog meerdere malen in mijn hoofd de canyon in vliegen.Note to myself!: luister naar je gids, ezels zijn gevaarlijk!

4augustus, de hele dag bussen om de grens over te steken naar Chili, niet gepland maar Arequipa is maar een dag van Iquique vandaan waar Daniel woont. Daniel is de eerste persoon die ik heb leren kennen tijdens mijn reis, precies 20maanden geleden in Nieuw Zeeland en dus is het tijd voor een bezoekje!