En toen ineens..

Zon 4 weken geleden schreef ik mijn aller eerste blog. Nooit geweten dat 4 weken zo enorm snel voorbij gaan! Time files when you're having fun zeggen ze wel eens, nou in dit geval klopt het als een bus. Los van de gebruikelijke dingen zoals m'n tas inpakken, de laatste boodschapjes doen, alle elektronica testen etc etc.. heb ik vooral heel veel leuke gezellige dingen gedaan. En die leuke dingen gingen vaak gepaard met :WINE! Cause no great story ever started with salad!

Maar over wijn gesproken, vorige week had ik mijn afscheidsfeestje. GE-WEL-DIG was het! Man o man wat heb ik genoten. Natuurlijk achteraf veel en veel meer met iedereen willen kletsen, maar het alleen al in aanwezigheid zijn van al die fijne mooie mensen was al een feest opzich! Muziek, drank, en je favo mensen, Succes gegarandeerd! Een avond met een lach en een traan, een laatste drankje/dansje. En dan aan het einde dat ellendige gedag zeggen. Ja lieve mensen ik ben zo iemand die zit te huilen bij All you need is love, te brullen bij Hello Goodbye, ook al kan ik de Lion King dromen huil ik nog steeds wanneer Mufasa dood gaat en vallen de familie/comedyfilms bij mij vaak in de categorie drama. Je kunt je dus voorstellen hoe dat gedag zeggen eruit zag, thank god voor waterproef mascara! Enorm geknuffeld met diegene die ik lang niet meer ga zien, aftellen omdat we elkaar niet los konden laten, een kus, een blik, een woord, een grap, een traan en een waterval aan tranen. En sochtends die waterval aan tranen nog een keer bij het lezen van alle lieve kaartjes. Ik voel(de) me een bevoorrecht mens!

De laatste week ging in en nooit geweten dat 7dagen soms voelt als 1. Voor ik het wist was het zondagmorgen 5.00u.. de wekker gaat! Ik heb geslapen als een roos. Hup, bed uit, voor de laatste keer nog even genieten van heerlijke douche thuis en richting Schiphol. Ik voel me verrassend rustig, natuurlijk is mijn pols lichtelijk hoger dan dat deze normaal gesproken is maar ik voel me goed. Terwijl ik aan de incheck balie sta, druppelt mijn afscheidscomite langzaam binnen. Joris Linssen: Eat your heart out! 15 man sterk heeft de moeite genomen om op dit onmenselijke tijdstip naar Schiphol te komen om me uit te zwaaien. Samen drinken we een kop koffie en naarmate de bodem van mijn bekertje langzaam maar zeker zichtbaar wordt, word ik onrustig. Het is tijd, ik wil door de douane. Wanneer ik de trap oploop richting de vertrekhal word ik zenuwachtig, niet zenuwachtig om te gaan reizen maar zenuwachtig omdat ik afscheid moet nemen. De tranen prikken al achter mijn ogen. Man o man, ik ben hier niet voor in de wieg gelegd! Ik besluit met een korte knuffel en snelle kus iedereen gedag te zeggen en in looppas door de poortjes te gaan. Ik zwaai en roep nog een laatste keer..pas wanneer ik door de douane ben en uit het zicht ben van mijn oh zo geliefde afscheidscomite word ik weer rustig en kan ik relaxed het vliegtuig in. Het voelt alsof ik gewoon even op vakantie ga.

En toen ineens zat ik aan de andere kant van de wereld, inmiddels was het al wel 6dec. Maar ik had geen enkel besef hoe lang ik nu eigenlijk wel niet onderweg was (34u), of het nu dag of nacht was in welk werelddeel en wat ik moest gaan doen. Ineens sta je in Queenstown, waar moet ik heen, wat moet ik eten etc etc. Als een kip zonder kop liep ik rond. Maar al snel kwam ik via Facebook in contact met andere reizigers en zo had ik binnen no time contact. Zo heb ik gister met een Chileense man de stad verkend. Ik zeg stad omdat het een stad is maar het voelt meer als een dorp. Het is niet heel erg groot en het is hier heel gemoedelijk. De stad ligt aan een groot meer, Lake Wakatipu. Wanneer ik sochtends wakker word en naar buiten kijk, kijk ik over het meer uit met daarachter de bergen. Prachtig is het. 

Vandaag ben ik Queenstown Hill op gelopen, een wandelroute van zon 2u. Behoorlijk stijl en aangezien het vandaag behoorlijk warm was, hadden we er een hele klim aan! Maar ik moet zeggen... eenmaal aan de top... was het de klim meer dan waard! Een uitzicht over het meer, de bergen en de stad. Schitterend! Na de wandelroute heb ik mezelf getrakteerd op een hamburger van Fer's, een zeer geliefde hamburgertent, waar dagelijks rond etenstijd een wachtrij van een uur staat! Maar het wachten waard! Nu ik dit schrijf is het 21.00u en lig ik al in bed. Ik merk dat ik echt nog moet wennen en het kost me veel energie. De indrukken, de mensen, het alleen zijn maar toch ook weer niet, geen privacy hebben....maar ik voel me wel op mijn gemak. Dus hey, komt wel! Al het begin is lastig zullen we maar zeggen. Zondag de 11e stap ik op de bus naar Milford Sound. Ik ben heel benieuwd!