Granny goes hiking!

 Het is 13.00u en ik zit in de tuin van mijn hostel in Christchurch. Het is vandaag wasdag, helaas moest ik na de afgelopen maanden thuis gewoond te hebben weer mijn eigen was doen. (Nog bedankt pap en mam, weet nu weer waarom ik dat totáál niet gemist heb) Maar Christchurch, wellicht klinkt het jullie bekend in de oren vanwege de aardbeving die hier heeft plaatsgevonden in 2011. Daardoor vind ik het hier een soort van spookstad. In de straten zie je nieuwbouwhuizen naast bouwvallen, overal staan kranen en worden er gebouwen gesloopt. De winkels zitten in noodcontainers, lunchrooms in caravans wat dat stuk van de stad me een beetje het Strijp-S gevoel geeft, opzich wel leuk dus maar de reden waarom wat minder. Fijn dus dat ik morgen weer doorreis. (Voor de geinteresseeerden onder ons: zie kaart om te kijken wanneer ik waar uit hang) 

Maar mijn afgelopen weken, jeetje, waar moet ik beginnen! Zoveel indrukken, zoveel verschillende roommates, 4 jaargetijden in één week, drukke dagen, rustige dagen, prachtige landschappen en heel veel 'voor het eerst'.

Ik kan nu natuurlijk van a tot z mijn afgelopen 2/3weken met jullie doornemen... Is leuk! Maar ga ik niet doen. Simpelweg om de reden dat alles wat ik hier zie zo ontzettend mooi is, elk plekje is weer anders en geen woorden of foto's exact kunnen beschrijven wat ik nou eigenlijk gezien heb. Wel heeft een periode zo zijn highlights, iets wat de boventoon voert en waar ik hopelijk wat vermakelijke woorden over op papier kan zetten.  

Zo heeft Nieuw Zeeland aardig wat bergen. De een noem je een heuvel de ander een fjord, gletsjer, gebergte of vulkaan. Anyway, 1 ding hebben ze gemeen en dat is dat je er aardig wat moeite voor moet doen om er bovenop te komen! Blijkt dat nou toch net hetgeen te zijn waar NZ om bekend staat.. dusja ook ik ben er maar aan begonnen. Na 2 kleintjes gelopen te hebben in Queenstown en Milford Sounds kwam ik in Te Anau. Het hostel waar ik verbleef zat tot de nok toe gevuld met in mijn ogen zeer fanatieke, zeer goed uitgerustte hikers en iedereen vroeg welke hike ik ging doen. Door een medereiziger in de bus waren we getipt om de Kepler Track te doen, totaal onbekend voor me en ik vergat die naam natuurlijk constant. Maar hey, hij zei dat het de moeite is, dus dat gaan we doen! (Het bleek er een van de Great Walks van NZ te zijn. Note to myself: lees af en toe eens in je Lonely planet)

Ik kan jullie bij voorbaat zeggen, de Kepler Track, deze naam vergeet ik niet meer!

8.30u de watertaxi brengt ons over het Te Anaumeer om ons op het strand af zetten, het begin en eindpunt van onze tocht. Gewapend met een rugzakje met wat proviand erin stappen we vol verwachting uit de boot en verdwijnen we in de bossen om ons een weg maar boven te wanen. Het start redelijk vlak (voor nieuw zeelandse begrippen vlak, mijn achillespees is al niet zon fan van de aangelegde wegen) maar al vrij vlot kwam er wat meer stijging in. Na een tijdje ging ik al hijgend en puffend over de paden van los zand en stenen, een kleine pauze en een slok water deed goed maar vrij snel daarna kwam toch weer die verzuring. Ik kijk naar beneden, we hebben al een behoorlijke klim gehad. Ik kijk naar boven, we zijn nog stééds niet boven de boomgrens! Mijn voet en achilles zeggen me te stoppen, de ene kant van mijn hersenen zegt; ga lekker terug. De andere kant zegt; ene voet voor de ander, je hebt niet dit hele eind voor niets gelopen om nu nog om te draaien. And so I did!(sorry fysio) En eindelijk, boven de boomgrens, ik kreeg weer meer energie, de pijntjes minder (helaas maar voor 5 min)en thank god even een wat vlakker stuk. De uren erna waren nog steeds zwaar, heel zwaar, zo wel fysiek als mentaal. Maar dat uitzicht! Ik heb nog nooit zoiets prachtigs gezien en dat alleen door mijn ene voet voor de ander te zetten. Het is zo inmens groot, je kijkt zo ver weg en ik voelde me daar zo klein. Een kruimel in dat grote geheel. Tijdens het lopen werd ik zelfs emotioneel. Verwonderd door de schoonheid, dankbaar dat ik dit kan en mag zien en trots dat ik deze berg gewoon helemaal zelf beklim. Naarmate we hoger komen verandert het weer. Het klimaat in NZ staat erom bekend wisselvallig te zijn, zo ook hier. Maar ach, we zijn er bijna. Na bloed/zweet en tranen, vooral veel zweet, bereiken we de summit van Mount Luxmore op 1500m.  Ik heb de 'trend' van de achteraanzicht foto's nooit zo begrepen. Nu wel, het is geen hipster gedrag, het is een foto na een een bergbeklimming waarbij het vooraanzicht niet meer facebookwaardig is ivm overmatige transpiratie.                      Na wat foto's op de summit waar niets op te zien is van vanwege het slechte weer begint het te waaien, sneeuwen, hagelen, we moeten hier weg! Ik moet oppassen wanneer ik mijn stappen zet op de rotsen ivm de wind, ik weet niet waar ik moet kijken vanwege de hagel in mijn gezicht, mijn handen doen pijn vanwege de kou. Ineens begrijp ik hoe bergbeklimmers in problemen kunnen komen door weersveranderingen ookal kun me dat niet vergelijken met dit. 

De afdaling verliep soepeltjes en ging vlotter dan de heenweg. Precies 7u later kwamen we weer uit de bossen aan op het verlaten strandje waar niet heel veel later onze watertaxi aankwam varen om ons op te halen. Voldaan kroop ik vroeg mijn stapelbedje in waar ik 's ochtends kreupel en kreunend weer uit  kwam om mijn reis te vervolgen. Al zuchtend en strompelend kwam ik het busje in waarna ik natuurlijk al vrij vlot de bijnaam Granny had te pakken.                                                              Maar ach, deze granny blijft wel hiken!

Nu is het alweer bijna kerstmis en heb ik alweer meerdere hikes achter de rug. Ik wil jullie bedanken voor de leuke reacties op mijn vorige blog, berichtjes van het thuisfront zijn altijd leuk! Via deze weg wil ik jullie ook allemaal hele fijne feestdagen wensen, geniet van de gezelligheid en de fijne mensen om je heen en dat 2017 voor iedereen de juiste deuren mag openen. 

Tot schrijfs in 2017!

Liefs Elkie