Dankbaar

Inmiddels is het 2017 en ben ik toch al 5 hele weken op pad. Ik hoop dat jullie allemaal fijne feestdagen gehad hebben en met een frisse blik 2017 in zijn gegaan! Nu ik dit schrijf lig ik op mijn bed in Wanaka, een klein 'stadje' niet ver weg van de westkust van het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Na een lelijke val met mijn mountainbike moet ik noodgedwongen even wat gas terug nemen en waarom dan niet mijn rustuurtjes gebruiken om mijn thuisfront weer even bij te kletsen over mijn afgelopen weken. Dus weer even terug naar 2016...

Net voor kerst kwam ik aan in Nelson oftewel the sunshine capital of New Zeeland. Nelson staat te boek voor het grootste aantal zonuren per jaar in Nieuw Zeeland, en er  is niets van gelogen! Na een aantal weken van sneeuw, hagel, wind, regen en 'kou' (ik klaag niet, ik weet dat het bij jullie nu echt K-weer is) kon ik dan toch eindelijk die melkflessen aan het zonlicht tentoonstellen. Top! Dit is nou het weer wat je verwacht wanneer je naar de andere kant van de wereld reist. De gehele dag genoot ik van het knusse stadje, de oh zo blauwe TasmanZee en de rust die ik had aangezien de meeste mensen waarmee ik in de bus zat weer doorgereist waren.. totdat iemand me erop attendeerde dat het kerstavond was die avond. Shit, tuurlijk het is de 24e, er moeten boodschappen gedaan worden want ook hier sluiten de winkels. Hup, snel naar de winkel en mijn boodschapjes gedaan om daarna een lekkere makkelijke burrito in elkaar te draaien. Ik ben normaal niet de persoon die heel erg veel om de kerstdagen geeft, natuurlijk vind ik het altijd gezellig en is het een gezellige periode met alle lichtjes en die kerstboom in huis, maar dat is het dan ook voor mij. Maar toch, nadat ik mijn 'geweldige' kerstmaal achter de kiezen had, bekroop mij een zeer somber gevoel wat me nogal rauw op mijn dak kwam omdat ik dit totaal niet verwacht had. In mijn hoofd hoorde ik Robert Ten Brink; "niemand mag met kerst alleen zijn" en daar zat ik dan, in mijn eentje aan een tafeltje in een hostel waar geen hond te bekennen was. Nadat ik mezelf even heel zielig vond besloot ik er maar het beste van te gaan maken en ging ik opzoek naar een bar, daar is tenminste een barman,bier en wellicht nog wat andere verloren zielen op deze kerstavond. Naarmate ik verder de stad in liep hoorde ik geluid en uit automatisme ging ik het geluid achterna. Het bracht me bij een kathedraal die boven op een heuvel stond met grote trappen ernaartoe.. en overal rondom de kathedraal, op de trappen, rondom de heuvel stonden mensen, honderden mensen, alle met een kaars in de hand, er was een blaasorkest en een dame die de stad vertegenwoordigde en de mensen toesprak. En op het moment dat ik aankwam lopen gebeurde het volgende: de dame vroeg alle reizigers die daar alleen waren naar voren te komen en een voor een vroeg ze waar ze vandaan kwamen.  Waarna ze de volgende woorden uitsprak; To those of you who can't celebrate Christmas with your family and friends, we welcome you, we'll just have to adopt you, so for this Christmas we will be your family! Enjoy your stay, enjoy Nelson and enjoy Christmas because it's such a special part of the year in our community! En daarna begon de band te spelen en zong iedereen gezamelijk Christmas Carols, het leek wel of ik in een film was binnen gelopen! Van traditionele/religieuze carols tot aan 'We wish you a Merry Christmas' en 'Jingle Bells'. Ik heb geemotioneerd en met heel veel plezier mijn kerstavond daar doorgebracht omringd met heel veel warmte wat deze mensen uitstraalden. Nelson was/is voor mij THE sunshine capital of New Zealand! 

Van de zon ging ik een paar dagen later weer naar de de regen/kou/sneeuw oftewel weer richting een gletsjer waar ik op 1jan Nederlandse tijd voor het eerst in mijn leven een nieuwjaarsduik heb gemaakt, zonder Unox muts, zonder zee maar uit een vliegtuig! Op 19,000ft werd ik het vliegtuig uitgewipt en vloog ik met een rotgang naar beneden voor zon 80sec lang. 2016 was voor mij een bewogen jaar, echter heeft het me naar deze trip geleid en wanneer je het glas halfvol bekijkt heeft het ook veel gebracht! En nu, nu als een vogel zo vrij 2017 tegemoet!

De reden waarom ik deze blog 'dankbaar' genoemd heb, is dat de laatste weken voor mij vooral in het teken stonden van dankbaarheid. Ik ben een van die geluksvogels die deze trip mag maken, deze vorm van vrijheid mag ervaren, elke dag weer verwonderd wordt door de schoonheid van dit land en ontroerd wordt door de vriendelijkheid/openheid/gastvrijheid van de mensen die op mijn pad komen. Belangeloos iets voor een totaal vreemde doen, een lift geven, tegen iedereen die je tegenkomt vriendelijk gedag zeggen en soms zelfs een praatje maken, als je iemand naar een straatnaambordje zien kijken..vragen of ze wellicht de weg kwijt zijn, iemand mee op sleeptouw nemen wanneer je met je vrienden een hapje of drankje gaat doen, vrienden van je opbellen die in een andere stad wonen om iemand de stad te laten zien wanneer ze daarkomt, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Belangeloos, oprecht vriendelijk, geinteresseerd, behulpzaam...ik denk wanneer we allemaal ook maar een klein beetje van dit overnemen, net dat kleine stapje extra willen zetten voor een ander, het een stuk aangenamer leven is. Dus mocht je nog geen goede voornemens  hebben.... Anyway, je kunt wel raden wat de mijne zijn! 

Dankbaar voor de geweldige dingen die ik mee mag maken.. dankbaar voor mijn thuisfront, want zonder het besef dat zij er altijd zijn, zou ik dit niet kunnen! 

En weer bijgevoegd, mijn weken in foto's! 

Liefs mij