Zomer!

Na een aantal appjes en facetimegesprekken waar gevraagd werd wanneer ik weer eens wat ging schrijven ben ik er maar weer eens voor gaan zitten. Wat ik nu ga zeggen gaat waarschijnlijk heel verwend klinken voor jullie maar stiekem ben ik best 'druk' hier waardoor het schrijven er vaak bij inschiet.
Ik reis met een hop on/hop off bus door Nieuw-Zeeland. Deze bus legt een bepaalde route af in een x aantal dagen en je kunt zelf invullen hoe lang je ergens blijft. Iedereen in de bus heeft natuurlijk een ander tijdspad en zo wissel ik nogal eens van busgenoten gezien het feit ik overal 'af hop'. Dit maakt dat ik vaak de eerste/eerste twee dagen optrek met mensen uit de bus en daarna met andere mensen uit het hostel, locals of zoals vandaag lekker alleen waardoor ik de tijd heb om weer te schrijven (tijd is in dit geval relatief, ik zit op een verlaten strandje in een grot waar het vloed begint te worden en het water snel dichterbij mijn cave begint te komen; zie foto's) Ik schrijf nu dus onder tijdsdruk!

Maar ik kan jullie vertellen na 2 maanden on the road te zijn, ben ik inmiddels helemaal gewend aan mijn nieuwe levenssstijl. Het slapen in een dorm met gemiddeld 8 vreemden die allemaal op een ander tijdstip de kamer in en uit gaan, het aanhoren van andermans geboer/geschijt/gesnurk (Note to myself: trouw geen Aziaat of iemand met overgewicht, zij snurken over het algemeen het meest en hardst), slapen met oordoppen, stapelbedden die van links naar rechts zwengelen wanneer degene onder of boven je omdraait of in bed klimt(wel weer handig als iemand gruwelijk ligt te snurken), badkamers die niet altijd even lekker schoongemaakt zijn, hordelopen over de vele backpacks die op de grond liggen, je tas veel te vaak in en uit pakken, keukens waar je eerst iets afwast voordat je het durft te gebruiken, op al je eten/drinken je naamstickertje plakken en hopen dat het er de volgende dag nog is, 10x per dag je reisverhaal moeten vertellen, nooit eens uit kunnen slapen en zo kan ik nog wel uren doorgaan. Maar toch zijn de hostels de plekken waar je het snelst contact maakt en vervolgens binnen no time een band hebt met mensen. Omdat iedereen met een soort van dezelfde interesses en intenties daar zit, vorm je een kleine gemeenschap waarin iedereen elkaar helpt, leuke dingen wil doen, het hebben van een maatje voor een (in mijn geval) korte tijd. Je raakt eraan gewend om na een paar dagen weer gedag te moeten zeggen tegen de mensen waar je aan gehecht bent geraakt. 
Het voordeel is wanneer je zoveel mensen tegenkomt, is dat je op deze manier weer contacten legt in verschillende landen/steden waar je terecht kan wanneer je daar bent. 

Sinds de laatste keer dat ik schreef ben ik inmiddels van het Zuidereiland naar het Noordereiland gevlogen, oftewel ik heb eindelijk wat beter weer. De laatste weken op het Zuidereiland was het weer nog slechter dan daarvoor. Het regende niet, het goot! En dat was natuurlijk net, toen ik besloot een weekend te gaan kamperen met Daniël. Wildkamperen om precies te zijn, oftewel, we sliepen in de auto en aten yoghurt met een stuk karton en rijst met onze handen omdat we bestek vergeten waren. De auto werd af en toe omhoog getild door de wind, alles was zeiknat, het was koud, nul comfort...dat was dan ook het moment dat ik tot de conclusie kwam dat ik, hoe tof ik ons kampeeravontuur ook vond, ik liever kampeer met iets meer middelen/luxe. Ik was dan ook stiekem heel blij dat de dag aanbrak dat ik richting Christchurch Airport ging, deze keer niet per bus maar liftend! Een van de manieren om van a naar b te gaan hier is liften. Goed voorbereid als ik altijd ben, had ik natuurlijk een mooi bord geschreven om zo hopelijk de ruim 6u durende rit in ieder geval voor het donker te hebben volbracht. Nog voor ik mijn knutselwerk in de lucht kon houden, komt er een man naar me toe met de vraag of ik een lift nodig heb. "Graag! Ik moet naar Christchurch" zeg ik al lachend aangezien het nogal een eindje is. "Nou zegt ie, dan heb je geluk vandaag want daar ga ik naartoe!" 6u later, een heerlijke lunch en sightseeing included zette Paul me voor de deur af van mijn hostel. Paul was mijn held van de dag!

De volgende dag vloog ik naar het Noordereiland waar ik dus ein-de-lijk zon zag en ik in het paradijselijke Paihia verbleef. Op dag 1 besloot ik mijn plan om daar 3 dagen te blijven bij te stellen en het te verdubbelen. Zon/zee/strand, dit is zomer! Ik had natuurlijk geen accommodatie geboekt voor mijn extra dagen maar meestal loopt het altijd wel los. Meestal, deze keer niet, het bleek een holiday weekend te zijn van de locals (oftewel een lang weekend vrij voordat de scholen weer beginnen). Daar stond ik dan, met mijn backpack op straat en die middag had ik ook nog eens een boottocht geboekt waar ik heel de middag mee op pad zou zijn. Alle hostels, hotels, campings zaten vol, het enige wat ik nog kon proberen was couchsurfing en anders zou het een avondje op het strand worden. Een tijdje geleden heb ik een couchsurf-account aangemaakt waar ik al een aantal connecties mee gemaakt had, dus nu maar eens kijken of het last minute lukt. Na een aantal berichtjes gestuurd te hebben kreeg ik aan het einde van de middag gelukkig een reactie dat ik bij Willi thuis mocht slapen. Willi kende ik toevallig al een beetje, hij was de buschauffeur waar ik 2dagen daarvoor een trip mee had gedaan. Hij pikte me op in Paihia en nam me mee naar het land van zijn familie waar hij een huis heeft op een groot stuk land waar hij een aantal koeien heeft staan. Ik moest dan ook mee de koeien van de ene naar de andere wei brengen, de schapen en kippen voeren. Er was nergens licht, je hoorde geen auto's, en het huis zelf was ook vrij primitief, voor een toiletbezoek mocht je naar buiten etc. Willi gaf me een kamer en de volgende ochtend maakte hij me wakker om 5u, het was tijd om te gaan werken voor hem en zo werd ik nog voor zonsopkomst weer op het strand van Paihia afgezet waar ik de rest van de dag genoot van de zon. 

Ik moet het nu snel afronden...Daar waar mijn gezelschap hier (meneer meeuw) geen problemen heeft met het verlaten van deze baai met vloed, ga ik snel over wat rotsen klauteren om mijn weg terug te vinden naar de bewoondere/droge wereld. Morgen vertrek ik weer richting Raglan, een surfplaats gelegen aan de westkust van het Noordereiland waar ik de golven ga trotseren!
Tot schrijfs!