SHIT, letterlijk en figuurlijk!

Nadat ik door de douane heen was in Maleisie, en ik buiten nog met uitgelopen mascara stond te wachten op een taxi naar Kuala Lumpur, raakte ik aan de praat met Komeil, een zakenman uit Londen. Samen deelden we een taxi naar de stad en wisselden gegevens uit. De dag erna was dus inderdaad een andere dag, ik deed 's middags een kop koffie met de Londenaar en 's avonds gingen we op stap met een aantal van zijn collega's. Het weekend dat zij in Kuala Lumpur waren hebben we met z'n allen doorgebracht tot ieder weer zijn eigen weg ging. 

Ik ging verder noordwaarts en daar waar ik in Kuala Lumpur een heel gezellig weekend had, bleef mijn heimwee toch telkens weer op de voorgrond treden. Al worstelend hiermee ging ik door Maleisie want elke dag dat ik daar was genoot ik van de nieuwe dingen die weer op mijn pad kwamen. 

Aangekomen op de Perhentians, eilanden van Maleisie aan de noordoost kant, nam ik dan ook even 2 volledige rustdagen waarin ik werkelijk niets deed. Daar ontmoette ik Josh. Josh was de juiste persoon op het juiste moment voor mij om mijn dipje te doorbreken. En ik was de juiste persoon op het juiste moment voor Josh om koppen met spijkers te slaan. Doordat we een goede klik hadden besloten we dan ook al vrij snel samen door te reizen en wel naar Taman Negara. Een primair regenwoud waar we een jungle trekking gingen doen. 2dagen en 1nacht de jungle in, ik had er zin in! 

Die bewuste ochtend verzamelden we vol enthousiasme bij een lokaal restaurant om daar onze tassen in te pakken voor de trekking. Slaapzak, slaapmatje, bord/beker/bestek, blikvoer, instantnoodles, kleding, 3 grote flessen water etc...ALLES moest in en aan mn rugzak gemaakt worden om vervolgens de boot in te stappen die ons diep de jungle in bracht. 

Bloed en bloedheet met een zeer hoge luchtvochtigheid.....oftewel.....we liepen rond alsof er om de 15min een emmer water over ons hoofd gegooid was. Maar daar gingen we! Springend over beekjes, klauterend over omgevallen bomen, door de modder, bergop, bergafwaarts, bloedzuigers aan je benen en een guide die volle mars vooruit ging! Geweldig vond ik het! 

We eindigde onze eerste dag bij een grote grot. Vlakbij was een rivier waar we ons eerst gingen wassen. Hup, in bikini de rivier in waar we vervolgens met een pan (waar straks onze noodles in bereid worden) één voor één water over ons hoofd gooiden. Nooit gedacht dat ik zo kon genieten van een pan koud, bruin water als douche! Na het eten was het bedtijd. Tijd om onze yogamatjes uit te rollen op een harde grond. Daar lagen we dan, zij aan zij en kont tegen kont met 13 onbekenden. Nog geen 5 minuten lagen we in 'bed' tot we van alles op ons gezicht voelden vallen. NICE, bat SHIT! 

We bleken niet de enige te zijn die de nacht doorbrachten in de grot, boven ons hingen tientallen vleermuizen die te pas en te onpas hun uitwerpselen lekker naar beneden lieten vallen. Conclusie: slaap vannacht niet op je rug en zéker niet met je mond open! Jullie snappen vast dat die nacht vrij lang duurde en ik enorm blij was toen ik de eerste zonnestralen de grot in zag komen. Na wederom 8u door de modder te hebben gebanjerd waarbij we bij elke stop bloedzuigers van onze benen moesten branden was daar eindelijk 'de finish'! Een geweldige ervaring om midden de jungle in te trekken maar ook erg vermoeiend.

Na twee van zulke dagen was het dus de hoogste tijd het cadeau van mijn vrienden in te zetten. Heerlijk een aantal nachten in een luxe hotel in KL waar ik even kon bij tanken voordat ik weer door ging naar Lombok om 2 weken met mijn Ierse vrienden uit Melbourne door te brengen. 

Lombok...wat 2 weken non-stop feest moest worden, liep helaas al de eerste week mis. Ik werd ziek, heel erg ziek. Om 22u 's avonds ging ik naar bed omdat ik moe was, al een aantal dagen had ik last van de SHITS. Rond middernacht werd ik wakker, badend in het zweet, en besloot dat ik in de ochtend een dokter moest bezoeken. Echter werd ik om 5.15u weer wakker, ik voelde me enorm beroerd en moest al kruipend uit mijn kamer omdat ik niet op mijn benen kon staan. Ik riep om hulp maar het was erg rustig in mijn hostel en nog erg vroeg. Doordat ik zo zwak was viel ik telkens flauw, als ik weer bijkwam riep ik weer om hulp maar ik had weinig kracht om hard te roepen. Gelukkig, na zon 30min werd de eigenaar wakker en bracht me naar de kliniek. Ik bleek uitgedroogd, na heel wat geklungel kregen ze uiteindelijk een infuus in een vat. Het was een aparte kliniek waar ik weinig vertrouwen had in het personeel. Ik zat dan ook overal met mijn neus bovenop(hoe ziek ik ook was). 2 Dagen lag ik aan het infuus om vervolgens met een lading medicatie de kliniek te mogen verlaten. Ik voelde me nog behoorlijk slap dus de laatste week samen met mijn vriendinnen uit Australië liep dan ook anders dan gepland maar elke dag ging het een beetje beter! 

Toen het tijd was om weer alleen door naar Bali te gaan voelde ik me gelukkig weer wat fitter. Nog een weekje rustig aan doen voor de grote verrassing. Al een hele tijd geleden heb ik samen met Bram een plan bedacht om Anouk op Bali te verrassen. Alles hebben we tot in de detail voorbereid... 

DE dag van de verrassing!

We hebben afgesproken in een restaurant waar ik een tafel voor ze gereserveerd heb. Bram en Anouk arriveren daar om 19.30u, ik zit binnen al verstopt sinds 18.45u. Anouk denkt dat ik in Singapore ben en ik haar over anderhalve week zie op de Gili eilanden. Een vriendinnetje van mij zit stiekem aan een andere tafel te filmen, en Carly zit bij mij verstopt met een fototoestel. Zodra Anouk met haar neus in de menukaart zat, liep ik de trap af naar beneden. Ze had niets in de gaten! Totdat ik wat zei en ze opkeek... ze schrok, schreeuwde en vloog me al trillend in de armen! Verrassing geslaagd en heerlijk om ze weer te zien!

Een heerlijke week brachten we samen door. Bijgekletst (zover dat kan als je een lange tijd weg bent) samen leuke dingen gedaan maar vooral gewoon genoten van hun aanwezigheid. Een week die veel te snel voorbij ging maar een week om nooit meer te vergeten.

Het gedag zeggen tegen mensen waar je om geeft went nooit, zal nooit mijn favoriete onderdeel worden maar het hoort er nu eenmaal bij. Deze keer is het wel anders. Carly, mijn reismaatje in Australië is me weer komen opzoeken en we reizen vanaf nu samen, ik ben nu dus niet alleen. EN ik heb een grove planning gemaakt om in februari naar huis te komen om iedereen even te komen knuffelen!

Deze vooruitzichten maken dat ik anders gedag zeg, ik weet dat ik ze in februari weer zie!

Nadat de tranen weer gedroogd waren, maakten Carly en ik dan ook onze weg naar het vliegveld, we hebben een avondvlucht.

Elk land waar je arriveert in de avond ziet er hetzelfde uit als je het vanuit de lucht bekijkt. Al boven het land zwevend, zie ik enkel heel veel kleine lampjes en vraag ik me af hoe het daar beneden gaat zijn. Hoe ziet het eruit bij daglicht, hoe zijn de mensen, de cultuur, de gebouwen, de natuur, welke avonturen zal ik hier weer gaan beleven...   

                       Nieuwsgierig.

Ik ben nieuwsgierig naar wat Sri Lanka me te bieden heeft.