Kamikaze kippen!

Aangekomen in Laos moesten we toch wel weer even wennen. Op straat werden we niet meer op elke hoek van de straat begroet, er werd niet naar ons gezwaaid...we werden nog niet eens opgemerkt hier, we waren ineens niet meer de enige westerlingen, we waren hier gewoon een van de zovele toeristen.

Doordat we beide een beetje tempelmoe zijn, de afgelopen maanden hebben we vele tempels gezien en in mijn ogen kan het niet veel beter/mooier worden dan dat we al gezien hebben, besloten we dat stukje te laten voor wat het is en ons wat meer te richten op de historie van het land en te genieten van de prachtige natuur.

We bezochten dan ook het COPE-centre dat erg veel indruk op ons maakte. COPE is een non-profit organisatie dat zich inzet voor slachtoffers van UXO (unexploded ordnances), bommen die tijdens de oorlog niet zijn afgegaan maar door de jaren heen zich ook ruimer inzet op gebied van medische rehabilitatie. Het trainen van de medische staf, het ondersteunen van patiënten in de medische kosten van prothesen/operaties/fysiotherapie etc etc niet alleen voor mensen die slachtoffer zijn geworden door de bommen maar ook mensen met klompvoeten of andere aangeboren afwijkingen waarbij sprake is van verminderde mobiliteit.

Want wisteria jullie dat:

• Laos het meest zwaar gebombardeerde land per capita is in de wereld in de historie
• Dat er daar zon 270 miljoen clusterbommen zijn gedropt tijdens de VietnamWar (‘64-’73) wat zon 580.000 bom missies zijn, wat betekent 1 bommissie elke 8 minuten, 24u lang voor 9 jaar!
• 80miljoen daarvan zijn niet afgegaan en liggen sindsdien verspreid door het land, waardoor vele mensen gedood/gewond raken tot vandaag de dag.
• MAG tot op de dag van vandaag nog bezig is met het met de hand opruimen van deze bommen. (Deze gebieden hebben wij ook bezocht)

Ik wist dus namelijk niet. Shocking!

In de meeste landen waar we komen huren we regelmatig een scooter omdat dat de makkelijkste manier is om leuke plekjes te ontdekken. Ja, in Azië rijden ze als gekken maar met rij-ervaring/gezond verstand en wat lef is het prima te doen en de meeste plekken die wij willen bekijken zijn altijd de wat rustigere plaatsen waar minder verkeer is dan in de stad. Hetgeen waar je dan op moet letten zijn de kuddes koeien die ineens over de weg wandelen, geiten die soms nog wel eens de weg opspringen, honden die simpelweg op de weg hun middagdutje doen, een verdwaald biggetje dat solliciteert naar de functie bacon... of... in mijn ogen de gevaarlijkste.. de kamikaze kippen die als een kip zonder kop uit paniek van links naar rechts beginnen te rennen. Ik snap tot op de dag van vandaag nog steeds niet dat ik niets geraakt heb.

Mijn hoogtepunt in Laos was dan ook de Thakek Loop die we in 4dagen met de motor reden. Heerlijk vind ik het om op de motor/scooter rond te rijden, de kleine straatjes in, stoppen waar je zelf wilt, de wind in je gezicht, mijn mooiste foto’s zijn dan ook niet degene die jullie zien maar degene die ik onderweg maak met mijn ogen en opsla op mijn eigen harde schijf. De mooiste plekken/mensen/blikken zie ik als ik aan het rijden ben en die momenten voelen voor mij als ultieme vrijheid!

Nadat we de grens van Laos naar Cambodja overgestoken waren, besloten we om de lokale bevolking van wat dichterbij te ervaren en vonden een gezin in een dorpje waarbij we met zijn tweeën (voor $3 per nacht) in huis konden verblijven. 4 nachten waren we onderdeel van het gezin en een leefden we lekker basic. Een koude douche (die zijn we inmiddels wel gewend), de wc doorspoelen met een emmertje water (ook normaal geworden), de ratten die over de muren lopen (went nooit helemaal maar ik kijk er steeds minder van op), we aten met het gezin mee, speelden met de kids en de mensen uit de buurt kwamen regelmatig even kijken wat voor nieuwe buurtbewoonsters er waren. Een mooie ervaring en wetende dat je een gezin op deze manier financieel een beetje kunt helpen voelt ook goed!

Een van de zeven wereldwonderen is Ankor Wat, dit mogen we natuurlijk niet overslaan(dacht ik), echter had ik uit ervaring kunnen weten dat ik daar niet blij van zou worden. Maar hey, iedereen gaat daar naartoe, FOMO(fear of missing out) dus we kochten een veel te duur kaartje, stonden om 4.00u op om de welbekende zonsopkomst daar te zien en namen een tuktuk voor een dag. Nou, samen met honderden toeristen liepen we in colonnes door de oude ruïnes, groepen Chinezen/Japanners(haal ze altijd door de war) waren irritant en onbeschoft aanwezig en nadat we een tempel binnengingen waren we dan ook weer blij dat we eruit waren. Deze grote toeristisch attracties zijn simpelweg niet mijn ding, ik irriteer me teveel, het is te druk waardoor de charme van zon prachtige plek voor mij helemaal weg is. Lesje geleerd, niet meer doen dus!

Na Ankor Wat waren we dus ook in dubio over wat de rest van onze tijd te doen in Cambodja, door het land crossen om alles te zien wat nog op ons lijstje staat waar nog een aantal toeristische attracties bijstonden of iets doen waar wij blij van worden. Die keuze was dus vrij snel gemaakt! We gaan eilandhoppen!

De deden verschillende eilanden aan, van de ietwat toeristischere tot de totaal verlaten eilanden waar wij de enige toeristen waren. Van 24/7 leven tot 1u stroom per dag en dus daarna maar naar bed. Zon, zee, strand...Manmanman wat heb ik het toch slecht!

Naast de super mooie plekken die ik zie, zie ik ook de mindere kanten (maar die zijn natuurlijk niet zo leuk om vast te leggen op camera). Eentje daarvan is afval! Prachtige stranden, landschappen, bergen, rivieren,  meren, vulkanen etc met een berg plastic/afval, het verbranden van afval op straat gewoon omdat het simpelweg nergens naartoe kan en men de kennis ook vaak niet heeft. Met name op de eilanden waar nog weinig toerisme is, zagen we het meer. Doordat de toeristen die er wel komen, klagen over het afval/het zelf op gaan ruimen (zoals wij deden op Kohrong Samloem en doordat andere toeristen dit zagen vulden zij ook een zak met afval op het strand) op deze manier wordt er kennis overgebracht en worden de locals gestimuleerd dit ook zelf te doen.

Kleine dingen waar ik rekening mee houd tijdens het reizen:

• Ik gebruik zeer weinig plastic rietjes. (Je hebt geen rietje nodig om uit een glas/blikje te drinken)
• Ik neem vrijwel geen plastic tasjes aan in winkeltjes als ik iets koop maar stop het in mijn eigen tas.
• Onder het kopen van plastic flessen water kom je niet uit maar er zijn plaatsen waar je je fles kunt laten vullen ipv een nieuwe plastic fles te kopen, ik gooi dan ook nooit zomaar mijn lege plastic fles weg maar houdt er altijd eentje bij me, mochten we een winkeltje/restaurant vinden met refill mogelijkheden.
• Als ik op een strand loop, pak ik regelmatig plastic flessen/rietjes/ander afval op van het strand of in het water om het vervolgens in een prullenbak te gooien. Je wil niet weten hoeveel rietjes ik binnen 2min, zonder al teveel moeite in mijn handen heb.

Omdat het einde van mijn trip met mijn reismaatje Carly er aan zit te komen, wilden we deze relaxt afsluiten en besloten we deze 1,5week op de toeristische spots van Thailand door te brengen. Een vakantie tussen het reizen door, Phuket-PhiPhi-Koh Lanta-Krabi. Een mooie afsluiting van 4maanden samen reizen. Tweede kerstdag zal ik papa en Rik verwelkomen in Vietnam en de dag erna neem ik afscheid van Carly, voorlopig dan tenminste, we zien elkaar weer ergens in 2019!