Wat is je veilig voelen?

Ik was benieuwd wat Sri Lanka me te bieden had... nou ik kan jullie vertellen, de eerste 3dagen verliepen niet zo soepel als gepland. 3u na aankomst in ons guesthouse werd ik midden in de nacht weer ziek. Na 24u flink ziek te zijn geweest , besloot ik het deze keer maar niet langer aan te kijken en maakte ik mijn weg naar het ziekenhuis. Een infuuszak met wat oppepmiddeltjes, een voorraadje pillen en 1,5 dag later stond ik,nog wat wiebelig, maar weer op de been! En daar gingen we dan, als sardientjes in een blik zaten we zon 6u in lang in een non-airco bus die me deed denken aan de sjimmy op de kermis door zowel de looks als het feit hoe we op en neer geschud werden. Laten we hopen dat de rest van onze tijd in Sri Lanka ons beter afgaat dan de eerste 3 dagen!

Het eerste deel van onze trip was met name cultureel. We startten in Anuradhapura, een van de oude koningssteden in Sri Lanka die op de UNESCO werelderfgoed lijst staat en waarvan ik nog steeds de naam niet fatsoenlijk kan uitspreken. Na vele tempels bezocht te hebben besloten we verder noordwaarts te gaan naar een nog wat minder toeristisch gedeelte, Jaffna. Jaffna is pas sinds een paar jaar open voor toeristen aangezien daar tot 2009 een burgeroorlog heerste. Los van het feit dat je in sommige oude gebouwen nog kogelgaten ziet is er verder niets van te merken. De mensen in Jaffna vond ik zelfs het vriendelijkst in heel Sri Lanka!

Wat ons al direct opviel terwijl wij in de locale bussen van A naar B gingen, was dat Sri Lanka erg groen is! Naast de vele culturele bezienswaardigheden heeft Sri Lanka werkelijk een prachtige natuur en mooie kustlijnen. Al turend naar de kust vanuit de bus of kijkend naar een prachtige zonsondergang op een verlaten strandje dacht ik wel af en toe terug naar de tsunami van 2004. Hoe kan zoiets wat nu zo prachtig, kalm en rustgevend is, zo alles vernietigend zijn...

Vanaf dag 1 waren we in Sri Lanka een verschijning. Blank? Blond? 2 vrouwen alleen? Het zal vast zoiets zijn. Er werd constant naar ons gestaard en er werden dingen gezegd waarvan wij natuurlijk niets begrepen maar ook aan de lichaamstaal kon ik niets aflezen. Daar waar een taalbarrière is, heb je normaal gesproken altijd nog de lichaamstaal die je verteld of hetgeen wat die bepaalde persoon zegt aardig is bedoeld of niet. Hier hadden we echter wat moeite mee...een klein voorbeeld: als ze daar ja bedoelen/ja zeggen schudt men nee. 

Op het eerste station waar we kwamen toen we onze weg van Jaffna weer naar beneden maakten, zagen we een bord hangen:

                                    ‘Be polite in front of women’

Een foto werd gemaakt en we maakten er grappen over..... nog niet wetende dat deze borden dus echt wel nodig waren.

Het staren bleef en naarmate we in gebieden kwamen waar er wat meer Engels gesproken werd, kwamen we er al vrij snel achter dat hetgeen naar ons geroepen werd vrij seksistisch was. Ach, het ene oor in en het andere oor uit, we kochten een extra lange broek om ons te bedekken en die starende mannen negeren we gewoon. Echter waren we op straat niet helemaal ‘veilig’, nadat we na het eten naar huis liepen werd Carly door een voorbij fietsende man bij haar borst gepakt, een week later door een voorbij komende man op brommer bij haar kont. En op klaarlichte dag probeerden mannen mij wel eens bij mijn benen te grijpen. In de bussen kwamen mannen soms wat té dichtbij en opdringerig. Toen we in Nuwara Eliya kwamen, konden we het niet langer negeren....

Woensdagavond, het regende pijpenstelen en we zochten een tuktuk om terug naar ons guesthouse te gaan na ons diner. We spraken een prijs af en sprongen snel achterin de tuktuk. Net zoals thuis maakten we een praatje met onze taxi-chauffeur en vonden hem wat apart, maar hey dat zijn er wel meer. Ons guesthouse lag op een heuvel en door de heftige regenval kwamen we niet overal even soepel omhoog. De laatste klim kwam de tuktuk dan ook echt niet meer verder. We boden aan het laatste stukje wel te lopen als hij de eigenaar even kon bellen dat we eraan kwamen. Het was erg donker dat laatste stuk omhoog en het straatje waar we in moesten voor het huis was dan lastig te vinden. Hij ‘belde’ de eigenaar en vroeg ons daarna of hij nu dan mee mocht naar onze kamer. Met een duidelijke NEE leek hij content en ik betaalde voor de rit. Toen hij me de hand schudde om, wat ik dacht me te bedanken, trok hij mij naar zich toe om me te kussen. Mijn reflex, Nederlandse lengte en bouw kwamen hier goed te pas en ik wist hem van mij af te duwen. Het regende nog steeds pijpenstelen en ik ging dus in looppas de heuvel op naar ons guesthouse denkende dat Carly achter me aankwam. Tot ik Carly ineens als hulpkreet mijn naam hoorde roepen. Toen zij achter me aanrende greep hij Carly vast maar ze kon hem niet van zich afduwen. Toen ik omkeek zag ik Carly ver achterover gebogen met haar onderarm tegen zijn keel aan om hem van haar af te houden. Met een rotgang rende ik de heuvel weer naar beneden. Toen hij mij zag aankomen sprong hij vlug in zijn tuktuk en maakte zich uit de voeten. 

Overdonderd stonden we in het guesthouse, te dubben wat we moesten doen. Toch besloten we tot aangifte gezien het feit dat we niet wilde dat dit iemand anders zou overkomen. Maar eerst wilde ik hem vinden, ik vroeg de eigenaar van het guesthouse (Salitha) om samen met mij terug te gaan naar de straat waar hij ons opgepikt had om hem te zoeken. En ja hoor, hij reed voorbij, samen met wat vrienden van Salitha namen we hem mee naar het politiebureau.De aangifte duurde enorm lang en ging totaal anders dan bij ons. De desbetreffende man zat naast ons in de boeien, zijn hele familie stond op de gang ons aan te staren en een deel van de familie stond recht achter ons.

Na 3,5u daar gezeten te hebben waarin we geen idee hadden wat er allemaal gaande was, meerdere formulieren ingevuld te hebben en ons verhaal in tweevoud uitgeschreven wat daarna weer allemaal old-school overgeschreven werd in de politierapporten...Werd er eindelijk even “Engels” gesproken. Wij moeten de komende twee weken, dagelijks naar het politiebureau komen. 

Op dit moment is het 00.00u, zitten we al 4u op het politiebureau waar de zus van de man constant in mijn oor loopt te tetteren dat het onze schuld is, haar broer niet zo is, dat het cultuurverschil is, dat wij gedronken hebben, zijn moeder staat te brullen op de gang, hij loopt in onze andere oor te tetteren ‘miss miss please’. En toen brak dus mijn klomp. 

Terwijl ik opstond vloog mijn stoel naar de andere kant van de kamer. De man in kwestie kreeg zowel het Nederlandse als Engelse scheld vocabulaire om zijn oren en ik verzocht de zus niet al te vriendelijk uit mijn zicht te verdwijnen. De politieman keek niet op of om terwijl ik mijn uitbarsting had maar ineens werd er een vertaler bij gehaald. Eindelijk wat duidelijkheid en wat bleek..we hoefden niet 2 weken daar te blijven.

De laatste zaken moesten afgehandeld worden en wij zouden via onze ambassade wat terug horen... na ‘het plaats delict’ bezocht te hebben met de politie mochten we dan eindelijk om 2.30u naar bed.

Wrong place, wrong time.......de dag erna werden we erg lief aangesproken door andere tuktuk-drivers in het dorp dat ze blij waren dat we aangifte gedaan hadden en dat zeker niet iedere chauffeur/SriLankees zo is. Toch liepen we daarna niet meer comfortabel over straat, ook niet in de plaatsen die we daarna aandeden. We schrokken als er onverwachts een fietser/brommer langs ons af reed en schrokken dan van het feit dat we al met een gebalde vuist stonden. Meerdere keren per dag dachten we: oke, als er dit gebeurd, dan doen we zus en zo. 

Ik voelde me veilig omdat ik wist dat wij met zn tweeën ons mannetje wel staan. Maar wat is je veilig voelen? Meerdere keren op je weg na moeten denken ‘wat als’, een foto van een man op je telefoon zetten in de hoop dat ze je dan met rust laten in de bus, een nep trouwring dragen.... is dat veiligheid? 

We waren er helemaal klaar mee om constant op onze hoede te zijn en een maand lang nageroepen te worden, de laatste dagen kwamen we overdag niet verder dan het strand en zodra het donker werd bleven we lekker in ons guesthouse met een filmpje. Nog nooit heb ik de dagen afgeteld om naar een volgende bestemming te kunnen maar deze week wel.Begrijp me niet verkeerd.. Sri Lanka is een prachtig land en we hebben zeer zeker erg leuke dingen gedaan/gezien/meegemaakt zoals je kunt zien op de foto’s. Echter overschaduwde deze gebeurtenissen onze trip maar bovenal frustreerde het ons. Het frustreerde ons omdat wij als twee zelfstandige vrouwen hier blijkbaar makkelijker kunnen reizen als we een man bij ons zouden hebben. 

Maar wat ons nog meer frustreerde was toen we hoorde dat het blijkbaar nog erger is voor de lokale vrouwen. Er is hier duidelijk nog winst te behalen in gelijkheid tussen man/vrouw kijkend door de ogen van een westerse vrouw...