KLM wat doe je met me?

Zenuwachtig alsof ik een blinddate had, sprong ik in de douche, waste m'n haar, schoor mijn benen, stond te dubben wat ik aan moest doen (ookal heb ik niet zoveel), deed een mascaraatje op en met mijn zelfgemaakte naambordje maakte ik mijn weg richting het vliegveld van Jakarta! 

Daar aangekomen checkte ik haar vluchtschema, al geland! Een half uurtje eerder dan gepland, top, dan hoef ik niet zo heel lang meer te ijsberen! Ik zocht mijn plekje bij de international arrivals, hing mijn bordje op en bij elke beweging achter de wanden probeerde ik vanuit een afstandje door een kiertje te spieken.  Vele mensen passeerden me en nog steeds geen Maike. Ze zal toch wel de juiste uitgang nemen? Iets daarvoor had ik Wendy, Ilse en Anouk al geappt om te vragen om haar een smsje te sturen zodat ze zeker de juiste uitgang zou nemen. Ookal weet ik als geen ander hoe lang de rijen bij 'Immigration' soms kunnen zijn, duurde het een eeuwigheid voordat ze dan toch echt door de deuren kwam. Maar daar was ze dan ineens! YES! Zo fijn om m'n vriendinnetje weer te kunnen knuffelen! In de taxi richting het hotel was het toch wel even gek, Maike zit ineens naast me! Ik moest haar dan ook af en toe weer even vasthouden om te beseffen dat ze er echt was maar na zon 2u was het ook weer heel normaal alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden.

Diezelfde avond ben ik meteen over het schrijven van de volgende blog begonnen en heeft ze ermee ingestemd dus zal ik vele details van Java achterwege laten aangezien ik zeker weet dat Maike dit jullie in geuren en kleuren gaat vertellen! Heb geduld! De geluksvogel is weer aan het werk [lacht in zichzelf] dus er zal eerst een gaatje moeten worden gevonden om te kunnen schrijven. Terwijl ik dit schrijf zit ik namelijk in de bus die door het binnenland van Maleisië rijdt, verschil moet er zijn zullen we maar zeggen!

Wat ik wel met jullie wil delen, is hetgeen wat Java zoveel mooier maakte dan dat het is. Los van het feit dat het mooier was omdat ik het met Maike kon delen, waren het de lokale mensen die mijn hart hebben gestolen! Java, een nog minder toeristisch deel van Indonesie waar wij als blanke toeristen en graag gezien fotomoment zijn. Echter door het oprechte enthousiasme en de vriendelijkheid van iedereen heb ik me er geen minuut aan geirriteerd en poseerde ik telkens weer met mijn beste lach op mijn gezicht en mijn beste freestyle move! (Er werden namelijk telkens 2 fotos gemaakt: 1 normale en 1 freestyle zoals ze dat noemde.. je poseerde dan bijvoorbeeld met het welbekende 'peaceteken')

Overal werd er gedag tegen je gezegd, werkelijk iedereen was meer dan behulpzaam om ons op de plek van bestemming te krijgen zonder er bijvoorbeeld meer geld voor terug te willen krijgen. Niet iedereen spreekt er Engels dus Maike en ik hebben ons best moeten doen om de taal een beetje onder de knie te kunnen krijgen wat erg gewaardeerd werd en iedereen was dan ook bereid ons daarmee te helpen wat vaak tot de slappe lach leidde bij zowel de Indonesiers als bij ons.

Verder ben ik trots op Maike, dat zij zich even in mijn wereld heeft willen mengen, heeft kunnen ervaren hoe ik reis, wat voor haar vast af en toe lastig zal zijn geweest aangezien mijn stijl van reizen nu totaal anders is dan voorgaande trips die we samen gedaan hebben. Maar waar ook zeker zij van heeft genoten en tegen het einde van de trip ze zelfs "echte backpacker streken" kreeg. 

Na onze vlucht naar Surabaya wilde ze een flesje cola halen. De gemiddelde prijs hiervan is 6.000 Roepia. Bij de kassa aangekomen werd het flesje cola gescand: 15.000 Roepia. "Nee" zegt Maike, "dat vind ik echt teveel! Ik ga wel naar dat tentje om de hoek. Daar kost het maar 6.000 Roepia en zet het flesje terug." Buiten geef ik haar een highfive....... "ik ben trots op je Maike, je hebt zojuist €0,60 bespaard!!"

Donderdag 15juli, 

2,5e week Java samen met Maike zit er alweer op. We zitten in de taxi naar het vliegveld wanneer ik me bedenk dat het zo normaal is dat ze hier nu naast me zit dat het heel gek is dat we vanmiddag weer tijdelijk afscheid moeten nemen. Maar ook weet ik, inmiddels uit ervaring, dat het morgen ook weer heel normaal is dat ik weer alleen verder ga. Terwijl Maike haar laatste boodschapjes doet voor haar lange vlucht bots ik tegen een van onze KLM stewardessen op en maken we een kort praatje. Terwijl we zitten te wachten om te kunnen boarden lopen de tranen ineens over mijn wangen. Het besef dat dit Nederlandse vliegtuig over zon 15u in Amsterdam staat waar in dit geval Maike weer thuis is en iedereen weer kan zien is plots erg confronterend! Nooit eerder vloog ik met iemand samen van thuis, nooit eerder vloog ik met een Nederlandse maatschappij, nooit eerder gingen mijn vliegtuigen naar Nederland en nooit eerder had ik zon heimwee als dat ik nu heb. 

Het afscheid op Kuala Lumpur viel me dan ook zwaar, ik knuffelde Maike alsof ik een knuffel aan iedereen in één verpakte, tranen rolden en ik zwaaide tot het laatste moment...

Maar wat ik wel wist is dat morgen weer een nieuwe dag is, een nieuwe dag in een ander land, nieuwe mensen, onbekende, hoogstwaarschijnlijk prachtige plekken waarvan ik weer enorm zal genieten en ik zeker weet dat ik dan nog echt niet naar huis wil. Want laten we eerlijk wezen...niemand wil te snel wakker worden tijdens een mooie droom toch? 

         Maleisië, get ready, ik ben er!